سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

دوشنبه 24 ارديبهشت 1403
  • لغو امتياز تنباكو به فتواي آيت الله ميرزا حسن شيرازي، 1270 هـ ش
6 ذو القعدة 1445
    Monday 13 May 2024
      به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

      دوشنبه ۲۴ ارديبهشت

      پست های وبلاگ

      شعرناب
      بی بال پریدن
      ارسال شده توسط

      محمد رضا صالحی

       در تاریخ : يکشنبه ۲۰ بهمن ۱۳۹۲ ۰۲:۳۳
      موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۵۵۴ | نظرات : ۸
      به یاد مرحوم قیصر امین پور
       
      شادی روح این استاد عزیز صلوات
       
      بی بال پریدن
      پرندگان را به دسته های مختلف تقسیم کرده اند. اما من گمان میکنم می شود همه ی پرندگان را به ۳دسته تقسیم کرد:  
      ۱-پرندگانی که بال دارند وپرواز می کنند. 
      ۲-پرندگانی که بال دارند و پرواز نمی کنند. 
      ۳-پرندگانی که بال دارند ولی پرواز می کنند. 
      پرندگان دسته ی اول و دوم را همه ی ما می شناسیم ولی پرندگان دسته ی سوم را کمتر کسی می شناسد: 
      پرندگانی که بدون بال پرواز می کنند! 
      پرندگانی که می خندند!  
      پرندگانی که گریه می کنند! 
      پرندگانی که فکر می کنند! 
      پرندگانی که می نویسند! 
      اری، تنها پرنده ای که بال ندارد ولی می تواند پرواز کند، انسان است البته نه پرواز با هواپیما. زیرا موش و خرگوش و فیل و شتر هم می توانند با هواپیما پرواز کنند.اگر اینطور باشد،سنگ و سنگ پشت هم می توانند پرواز کنند.البته با کلک مرغابی!(ان حکایت مرغابی ها و لاک پشت در کتاب فارسی دبستان که یادمان هست!) 
      اما اینها که پرواز نیست. 
      چون وقتی سوار بر هواپیما هستیم این هواپیماست که پرواز می کند،نه مسافران ان که مشغول خوردن چای و شیرینی هستند. 
      شما کدام پرنده را می شناسید که در حال پرواز، جدول حل بکند؟ 
      اما شاید بتوان گفت تنها انسانی که با هواپیما پرواز کرد، همان کسی بود که هواپیما را اختراع کرد،نه مسافرانی که خود را با کمربندهای ایمنی ، محکم به صندلی بسته اند.(باز هم داستان پرواز در کتابهای دبستان که یادمان هست!) 
      پس منظور از پرواز انسان ، پرواز با هواپیما نیست، بلکه پرواز خود انسان است ان هم بدون بال، یعنی بدون بالی که دیده شود. با دو بال ظریف عقل و عشق.با دوبال لطیف خیال واحساس. 
      انسان می تواند دو بال برای خود دست وپا کند وبا انها تا جایی پرواز کند که پر عقاب هم در انجا هم می ریزد،و پر فرشتگان  و حتی پر جبرئیل هم در انجا می سوزد. تا روی ناف قله ی قاف، تا زیر سایه ی بال سیمرغ، تا اغوش مهربان خدا... 
      اگر خودش بخواهد و اگر دیگران بگذارند. 
      اگر طوفان و باد بگذارند. اگر دام ودانه و صیاد بگذارند. 
      اگر قفس ها و کرکس ها و هر کس های دیگر بگذارند. 
      و قصه ی ما در این دفتر، قصه ی همین فرشتگان زمینی است که بال هاشان را با ارزوی پرواز سرشته اند. وسر نوشت پرواز را بر صحفه ی سفید بالهایشان نوشته اند. 
      پرندگانی که دستی بر بالشان سنگ بسته  
      پرندگانی با بالهای لاغر و خسته 
      پرندگانی با بالهای زخمی و شکسته 
      پرندگان مهاجری که از روستا به شهر می گریزند 
      پرندگانی که به مدرسه ی شبانه می روند 
      پرندگانی که با بالهای وصله دار پرواز می کنند 
      پرندگانی که در حاشیه ی پیاده رو می خوابند  
      و اما این قصه ها قصه نیست. شعر نیست.قطعه نیست.مقاله و گزارش وخاطره هم نیست...ولی چون مدتی در پیچ و خم کوچه پس کوچه های ذهنم با قصه ها و شعرهای دیگر همسایه بوده اند و با هم رفت وامد و گفت وگو داشته اند ، ممکن است رنگ و بویی از قصه و شعر هم به خود گرفته باشند.اینها در واقع همان((حرف های خودمانی)) است که ((در حاشیه ی)) ذهن ادم گرد و خاک می خورند. 
      حرف های خودمانی که بر دل ادم سنگینی می کنند و تا انها را با کسی در میان نگذاری  دلت سبک نمی شود. 
      نمی شود این حرف ها را به جرم اینکه نه شعر هستند و نه قصه ، در طاقچه ی ذهن پنهان کنیم تا غبار خاموشی و فراموشی روی انها بنشیند. 
      مگر حرفی باید در ظرفی ، ان هم ظرف قالب های قراردادی شعر و قصه بگنجد تا بشود ان را بیان کرد؟ 
      مگر باید همیشه اسمان را در چارچوب یک پنجره ببینیم؟ 
      مگر همه ی تصویر ها را باید در چارچوب یک قاب تماشا کنیم؟ 
      مگر همه ی تعبیرها را باید در چارچوب یک قالب بیاوریم؟ 
      اگر حرف،حرف باشدمیرود وقالب مناسب خودش را پیدا می کند. 
      اگر حرف از تارهای صوتی گلو برخیزد، تنها پرده ی گوش را به لرزه در می اورد. 
      اما اگر حرف از تار وپود دل برخیزد،پرده ی دل را هم می لرزاند. 
      شاید این حرف ها در قالب های قراردادی قرار نگیرند٬  
      و شاید این حرف ها در قلب های قراردادی قرار نگیرند. 
      اما خدا کند دست کم یکی از این حرف ها در قلب های بی قرار، جای گیرد. زیرا:: 
        ((در خانه اگر کس است   یک حرف بس است))

      ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری : | | | | |
      این پست با شماره ۳۲۹۰ در تاریخ يکشنبه ۲۰ بهمن ۱۳۹۲ ۰۲:۳۳ در سایت شعر ناب ثبت گردید
      ۱۵ شاعر این مطلب را خوانده اند

      محمد رضا صالحی

       ،

      طاها محبی (حزین)

       ،

      ناهید فتحی (راشا)

       ،

      مینا فیروز

       ،

      میثم دانایی

       ،

      ژيلا شجاعي (يلدا)

       ،

      فاطمه رها

       ،

      آنا پورتقی

       ،

      سید حاج فکری احمدی زاده(ملحق)

       ،

      ماهی قرمز

       ،

      يدالله عوضپور آصف

       ،

      ارشک امیری توسلی

       ،

      فاطمه رحمتی

       ،

      محمد رحیم کاظمی

      ،

      علیرضا آیت اللهی

      نقدها و نظرات
      تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


      ارسال پیام خصوصی

      نقد و آموزش

      جمیله عجم(بانوی واژه ها) جمیله عجم(بانوی واژه ها)
      ۷ ساعت پیش       محمد رضا خوشرو (مریخ) محمد رضا خوشرو (مریخ)
      ۲ روز پیش       طاهره حسین زاده (کوهواره) طاهره حسین زاده (کوهواره)
      ۳ روز پیش       بهروز عسکرزاده بهروز عسکرزاده
      ۴ روز پیش       جمیله عجم(بانوی واژه ها) جمیله عجم(بانوی واژه ها)
      ۴ روز پیش       بهروز عسکرزاده بهروز عسکرزاده
      ۵ روز پیش       طاهره حسین زاده (کوهواره) طاهره حسین زاده (کوهواره)
      ۶ روز پیش

      نظرات

      مشاعره

      محمد رضا خوشرو (مریخ)

      ااا یک عمر زمین خوردن و یک عمر دویدن ااا پایان بدی بود به جایی نرسیدن
      طاهره حسین زاده (کوهواره)

      یاس نمی شناسَد جز صِدقِ گُلشَنت را ااا جز شبنم و صبا و چشمانِ روشنت را ااا بداهه ا
      شاهزاده خانوم

      من هنوزم نگرانم که تو اشکامو نبینی این دیگعععع یه التماسه من می خوام بیای بمونی
      محمدرضا آزادبخت

      ت آفتاب گاهی خشمش را پنهان می کند تا تو بخندی آهای بانو من از فاصله باتو بودن دلپریش آفتاب شدم
      ساسان نجفی(سراب)

      هرکه ویران کرد ویران شد در این آتش سرا اا هیزم اول پایه سوزاندن خود را گذاشت

      کاربران اشتراک دار

      محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
      کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
      استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
      0