چهارپاره

سلام و درود دوست خوبم، شاعر فرهیخته، مهرداد عزیزیان
گپ و گفت دوستانه شما و مازیار عزیز را خواندم، البته در حضور شما جسارت است قلم دست گرفتن اما هوس کردم ناخونکی بزنم، خوشحال می شوم دوستان هم از بیان نقطه نظراتشان ذیل اشعارم دریغ نورزند
بعد اینکه نوشتی «سواد خوندن و فهمیدن شعر نو» من باور نمی کنم چون می دانم و حتم می دهم آنجا هم نقطه نظراتی دارید
اما شعر در قالب چهارپاره اما غزل گونه و به تبعیت از اشعار گذشتگان نوشته شده از جمله لعل لب و بوسه
وزن شعر خیلی زیبا بود مفتعلن مفاعلن، مفتعلن مفاعلن
با وجود تبعیت از اشعار بزرگان، طروات و تازگی خودش را حفظ کرده و دست به نوآوری زده
از جمله
با نفست رها کُنم کهنه هوای خانه را
و
سردیِ دی نشسته بر قلبِ غُبار پوشِ من

شعر به نظر من علاوه بر فضای عاشقانه می تواند اجتماعی و انتقادی باشد دقیقا از همان مصراع «دی» که بصورت آشکارا انتقاد می کند و بند اول با توصیف «شادی بی خزان جان» اگر چه توصیف معشوق است اما بصورت ضمنی از وجود خزان پرده برداری می کند و به وادی انتقاد راه پیدا می کند
در مصرع دوم از بند دوم، واژه «خرقه» بار معنایی زیاد را به دوش می کشد چرا که در اشعار گذشتگان بویژه شعر حافظ به کرات استفاده شده کاملا این ظرفیت را دارد که در این شعر کارکرد نمادین داشته باشد
سوز زمانه تا کجا خرقه شود به دوش من
مصراع بعد
سفره ی هفت عافیت،صوتِ هزار خاصیت
به نظر در توصیف به نظر شفافیت لازم را ندارد یا لااقل بنده نتوانستم بصورت روشن اشاره شاعر را دریابم
در همین راستا مصراع
جز تو طبیب کِی مرا؟غیرِ تو زیب نِی مرا
با توجه به حرف استثناء «جز»، واژه «کی» به معنای (چه کسی) درست تر به نظر می رسد تا به معنای (چه موقع)
زیب همچنین مخفف زیبنده، زیب نی مرا، به معنای زیبنده نیست مرا
زبان خیلی از زبان روز فاصله گرفته در این مصرع
زهره ی نیک خواهی، طعم گس زمانه، قلب غبار پوش، کهنه هوای خانه و... ترکیبات شاعرانه اثر بود و در کل شعر توصیفات شاعرانه خوبی به چشم می خورد مثل همان «قاب کردن خنده»
با توجه به این که شعر وصف عاشقانه صرف نبود بلکه انتقادی اجتماعی نیز بود، به شخصه این شعر را دوست داشتم
فقط ترجیح می دادم زبان شعر به روزتر باشد
آهنگ شعر هم بر جان و دل نشست

ممنون از صبر و حوصله
و پوزش به خاطر خلاءها و نقصان نقد

قلمتان سبز و دلتان دریایی