غزل شماره۲۸

 

گر هوایت در سرم افتد سخن حاجت شود
گر شود حاجت سخن گفتن، دگر عادت شود
ترک عادت کارِ هر کس نیست، ای محبوبِ من
در توانم نیست ،این دل زار و بی طاقت شود
دل چو بی طاقت شود دل نیست ویران خانه است
تلّی از خاک است ،هردم طعمه ی مِحنت شود
طعمه ی محنت اگر گردد دل از بی طاقتی
از برای جمله دلها مایه ی عبرت شود
مایه ی عبرت شود در شهر دورش می برند
در نگاه ِ بی دلان دل چرک و بی عصمت شود
دل که بی عصمت شد آنگه جمله تَرکَش می کنند
اندر احوالاتِ دل، سر،  سخت در حیرت شود
سر در این حیرت به فکرِ چاره می افتد دمی
چاره ای باشد اگر، آغازِ یک هجرت شود
میکند هجرت دلِ بیچاره با دستورِ عقل
سر کشد هرجا که شاید موطنی قسمت شود
داد از این قسمت فغان از حیلت ِ ترکِ وطن
دل چه باور داشت، فرجام این چنین ذلت شود؟
"بی تخلص" درس از این فرجام ِ پر ذلت بگیر
این هوا از سر به در کن تا که جان راحت شود