غزل شماره۲۰

یا رب از عمرِ زکف رفته غمی نیست مرا
که در آهنگِ جهان زیر و بمی نیست مرا
شب به شب خون جگر می خورم از باده ی عمر
سیر از این باده شدن درد کمی نیست مرا
خاکِ خشکیده ی جان کِی بِشَود منزلِ گُل
که ز هر ابرِ گذر کرده نمی نیست مرا
نه فقط قافیه را فرصتِ طنازی نیست
که به صد بیت هم ابروی خمی نیست مرا
نغمه میسازم و در خلوتِ خود می خوانم
بهرِ تعارف زدنش چون صنمی نیست مرا
در هوایی که ز آن سیر و بدان درگیرم
نفسی آمد و حین باز دمی نیست مرا
چون کنم عزمِ مسیری که رَهَم از این حال
در بزنگاه ِ عزیمت قدمی نیست مرا
بی تخلص شده ام با تو سخن می گویم
که در این غربتِ گیتی عجمی نیست مرا