غزل شماره۱۹

کسی نخوانده چُنین قصه ای ز انجمنی
فراقِ همچو تویی اشتیاقِ همچو منی
ندیده دیده تو را وز بَرَم جدا ماندی
ز داغِ دیده ی پر خون به تن کنم کفنی
به موطنت نرسم چون به هر کجا آیم
ز مردمان شنوم رفته ای دگر وطنی
به هر سَرا که رَوی در پی ات شوم آنجا
بمان دگر که مرا مانده نیمه جان بدنی
نشد به سر غمِ این روزِگارِ تنهایی
نبوده قسمتِ من از تو باخبر شدنی
بهارِ جان و دلم صیدِ دامِ هجران است
ببین خزانِ مرا چون ز تن برفته تنی
جمالِ دیده ی ما را نمی کنی روشن
به شامِ تیره ی زلفی به لطفِ سر زدنی
جز التفاتِ کلامت که" بی تخلص "را 
نمانده چاره دگر، هان عطّیه کُن سخنی