به سرم زده...

سلام

و

دیگر باز غزلی درست و به قاعده می خوانیم در این روزها که همه چیز از قاعده در رفته است ...
تسلط شاعر بر وزن و عروض و قافیه کاملا عیان و محسوس است.
آگاهی او از جزییات ساختاری غزل مانند انتخاب وزن ، تعداد ابیات ، نحوه ی چینش ابیات و ... به روشنی دیده می شود.
انتخاب ردیف به هر صورت اگر چه بر بار وزنی شعر می افزاید ولی تیغ دو دم است که هم دیدنی ست و هم بریدنی که البته در این غزل دیدن تیزی و ظرافت این انتخاب چشم و جان خواننده را صیقل می دهد ، ردیفی که بسیار مشهور است البته نه به عنوان ردیف و کار رفتن در اشعار بلکه در زبان عوام و نیز در شعری از سهراب نازنین سپهری که بیشتر به اشتهار آن دامن زده است ولی در تغزل پیش رو نوعی بدیع و تازه از به کار گرفتن این عبارت را می توان دید که از همان ابتدا با شکوه و شکایت همراه است و به جای توزین امور عینی و واقعی به توزین امور مجرد و ذهنی می پردازد از نگار گرفته تا بهار و شاعر بی قرار و الحق که در لحظه ی بزنگاه رسیدن قافیه ها به ردیف به طرزی شایان و سزاوار هنر شاعر هویدا ست چرا که تمامی ابیات را می توان در ذهن تجسم کرد و تصاویر مندرج در آن غریب و متکلف نمی نماید.
تصاویری که به تنهایی در دو سوی هر بیت به صورتی متعادل موازنه ای دیدنی را شکل داده اند و تصویر پنهان در هر مصراع ادامه یا جوابی ست به تصویر مصراع پیش از خود و از آن روی که همه ی ابیات حول محور شکایت از نگار و درد عشق می چرخند پس برای برقراری ارتباط عمودی نیز زنجیری ناگسستنی برساخته شده است.
دایره فراخ واژگان شاعر دیگر عنصری ست که به خلق چنین جادویی منتهی شده است دایره ای که از واژگان دیرین تا امروزین را شامل می شود و شاعر علاوه بر آن به شیوه ی به کار گرفتن این واژه ها و نیفتادن در گرداب افراط و تفریط تسلط کاملی دارد.
و حرف آخر هم مطابق معمول باید بگویم که از نوشتن و پرداختن به آرایه های ادبی بسیاری که در غزل جاری است دست باز می دارم چرا که می دانم و می دانید که در چنین محفلی که همگان فاضل اند و ادیب این بازشماری زیره به کرمان بردن است ...