سرچشمه امید

سرچشمه امید 

گل می کند به شوق بهاران ترانه ها
عطر بنفشه می رسد از بی کرانه ها

هر بیشه بوی نسترنی تازه می دهد
سرشاخه ای که پر شود از نوبرانه ها

ای خاک تیره زمزمه ای از قنوت شو
تا قد کشد به ساحت باران جوانه ها

از انجماد فصل زمستان سخن مگو
در آستان رویش خاموش دانه ها

راهی دگر نمانده به دولتسرای مهر
چیزی دگر نمانده به سمت نشانه ها

باید پرید و رفت به سرچشمه امید
باید نشست و گفت از این جاودانه ها

خوب و بد زمانه کسی را وفا نکرد
تقدیر ماند و خاطره ها و فسانه ها

سرخوش کسی مرهم درد زمانه شد
یا که نهاده بار کسی را به شانه ها