شقشقیه

 
براي دلم شّقشّقيه خواهم گفت
وقتي در جنگِ نادان ها
شواليه ها دانايند،
و من در ميان علف هاي هرز
چشم بسته ام به بوي گل هاي مسموم
و کيست که بداند
به استخوان هاي وامانده در گلويم
هر روز قسم ميخورم
که انگشتی به شیشه ی سکوتم نخورد
با آن که مي دانم دانا هميشه رنجور است
و هزاره ي سوم، هزاره ی نادان هاست
هزاره ي شمع های تاریک،
هزاره ی ذهن های طاعون زده
و مُنجیان بشری ست
برای دلم شقشقیه خواهم گفت
کنون که پیاپی،
داعیان مرگ
بر گناهِ خودساخته،
به - نامِ خدا -

حلال می کنند جانِ آدم ها را 
آری، هزاره سوم است
هزاره ی ذهن های سرگردان
وقتی که مرد بر مرگ ترجیح می دهد هم آغوشی را،
و دوباره فراموش می شود شجاعت شوالیه بودن ها .
برای دلم شقشقیه خواهم گفت
عصیانگری خواهم کرد
به باد و خاک گلایه خواهم کرد
آتشی خواهم کشید
تمام وجودم را
هرگز خیالم را برای کسی،
حمله ور نخواهم کرد
مرگ را به هر - بی حرمتی - ، نور خواهم داد
و در سایه ی ایمانم
برای گل های احساسم گریه خواهم کرد
و باز به استخوان های وامانده در گلویم قسم،
زبانم را دورتر از آگاهی نخواهم راند،
وقتی سکوت فرمانروای من است .
و چه می دانند در سرزمین هایی،
که شمشیر تفنگ می شود و،
امروز با خنده ای
برگهای یک زندگی ورق می خورد
لحظه ای که کسی نفس می بازد
و روزنه های امید کور می شود
و کجاست کسی که به یاد بیاورد
شمشیر در زیر ناف زنان
که چه حرام زاده بازی ها نکرده است
و عشق بازی های بوالهوسانه،
طعم دوست داشتن را
زیر بارِ گناه،
به پیوستی منگنه کرده است.
نمی دانم هنوز از کجا می گویم
برای که می گویم
فقط برای دلم شقشقیه می گویم
و به استخوان های وامانده در گلویم
هر روز قسم می خورم
که انگشتی به شیشه ی سکوتم نخورد.

10/8/1393