آنارشیسم ...

با عرض پوزش از محضر اساتید و همراهان خوب سایت ادبی شعرناب
متاسفانه در این چند روز اخیر شخص یا اشخاصی مرتب با ایجاداکانت های فیک می خواهند جو صمیمی و اموزشی سایت شعرناب را متشنج و تخریب کنند که اکثر انها شناسایی و مسدود گردیدند .
از همه عزیزان تمنا داریم چنانچه با چنین اکانت های مشکوکی روبرو شدید سریعا به مدیریت سایت اطلاع بدهید.
استاد عزیزیم جناب مولایی عزیز با عرض پوزش و تشکر بسیار از محضرتان که از صفحه زیبایتان برای انتقال این هشدار مدیریتی استفاده نمودیم

سلام

فرانسوا رولاند تروفو  فیلمساز، نظریه‌پرداز و منتقد سینمایی برجسته فرانسوی که از پیشروان جریان موج نوی فرانسه محسوب میشود در مصاحبه اش با آلفرد هیچکاک از ایشان راجع به اضطراب و غافلگیری می پرسد که در پاسخ هیچکاک می گوید
شما بمبی را در نظر بگیرد که مخاطب آنرا دیده و هر لحظه منتظر منفجر شدن آن است این یعنی ایجاد دلهره اما وقتی دکوپاژ طوری باشد که ببینده یا خواننده از وجود بمب بی خبر باشند و در یکی از سکانسها ناگهانی منفجر شود این همان اصل غافلگیریست
شاید شما بپرسید این چه ربطی به این شعر دارد
وقتی خط داستانی اثر رودخانه وار را پی میگیریم ابتدا با زاویه دید(دانای کل) انتقادی روبرو میشویم که از بند لاطائلات نگو مرد قصه دچار دگردیسی میشود و این همان اصل غافلگیریست
عموما پایانهای خوب در خاطر آدم می ماند.

مسئله ی دوم:
خوردن حرفهاست بارها بوده خواستیم حرفی بزنیم اما به یک آهِ حسرت کشیدن اکتفا کردیم

دیرینه ساعتی ست که خاموش
دیرینه ساعتی ست که عریان
زل میزنم به آینه هایی که هیچ گاه...(آآآآآه)

پایان باز (Open ending) و یا پایان مبهم (Ambiguous ending) ـ اصطلاحی که غربی‌ها بیشتر استفاده می‌کنند ـ روشی است که فیلمساز در پایان فیلم، چیزهایی را حل‌نشده رها می‌کند تا تماشاگر آن را حدس بزند و یا با درگیری ذهنی برایشان راه حل پیدا کند. استفاده از پایان باز بیشتر متعلق به سینمای هنری و روشنفکرانه است، اما سابقه‌ی طولانی در سینما دارد که ما در بند بالا بخوبی شاهد این روش هستیم.

مسئله ی سوم:
عشق یا خیال عشق همیشه امیدی بوده برای رهایی از دست روزمرگی ها یا رگبار بدبختی هایی که بر سر آدمی می بارد
و معمولا این تعطف در پایان این خستگی انسان را به آغوش میکشد و در این شعر چه به موقع این اکسیر محبت مسیر رودخانه ی شعر غم زده را(خاموشی و حسرت بند اول شعر) به سمت اقیانوسی از خنده ی محبوب عوض میکند.

این مطالب نوشته شد که اگر عزیزی این شعر را میخواند تنها با عینکِ ادبیاتی آنرا تماشا نکند بلکه این کار تلفیقی از شعر و سینماست.
فیلم و شعر دوقلوهای همسان اند
در سینما روایت تصویر موسیقی کارگردانی و ... وجود دارد که تمامی این اشتراکات در چکامه سرایی نیز جاریست
شاعر به مانند کارگردان نور و احساس را به بازیگرانی از جنس کلمه می تاباند و میزانسن آنها را می چیند
صور خیال را دکوپاز می کند که از پرده ی دفتر نمایش داده میشود که اینجا کامل این اتفاقات رخ داده شاعر ابتدا تصویری از خودش را نشان می دهد و بعد دست مخاطب را میگیرد به حوالی میدان هفت تیر و زندگی ربات گونه ی مردم داخل مترو میبرد.

موشکافی بعدی بر عهده ی دوستان دیگر
و در آخر از شیخ سلمان مچکراتیم که بالاخره مارو به سیر و سیاحت در شعری واقعی دعوت کرد.

مخلصین و مخلصات و مخلصون و مخلص😄😄😁😁

با درود بی مرز و عرض ادب و احترام ...

اگر بخواهیم به شیوه سلمان مولایی در نقدنویسی نگاهی آماری به این شعر بیندازیم بی تردید به نتایجی جالب توجه دست خواهیم یافت .
۲۸۲ واژه
۵۷ سطر
۲۰ فعل
۴۰ ترکیب شاعرانه
از مجموع
۵۵ ترکیب استفاده شده
و ...
اگر بخواهیم به همین صورت ادامه دهیم می توانیم نموداری کلی از شعر ایجاد کنیم که با مطالعه آن بسیاری از ریزه کاری ها و ظرافت ها و چیره دستی های شاعر رخ می نماید اما در حد همین چند مورد کلی نیز باید گفت که طبق معمول شاعر در ایجاد تعلیق و نیز غافل گیری مخاطب مسلط عمل می کند و از نشانه های ظاهری این امر با توجه به آمار استفاده از حذف افعال است که تقریبا برای هر سه سطر یک عدد استفاده شده که کمتر از ده درصد کل شعر را تشکیل می دهد و این بی گمان ناظر بر آن است که شاعر جدا از تعلیق با حذف افعال حتی بدون قرینه لفظی و با اتکا به قرینه ی معنوی ( که تقریبا یکی از ویژگی های سبکی او شده است ) هم در زیبایی های بصری و شنیداری شعر و هم در ایجاد همراهی بین مخاطب و متن به دلیل تلاش مخاطب برای یافتن فعل مناسب ، راهی درست و شاعرانه یافته است که از این طریق خواننده را به شعر وارد کرده و حس همذات پنداری وی را بیدار می کند .
اما آمار فوق در خصوص ترکیبات به کار رفته در شعر که تنها شامل ترکیب های وصفی و اضافی هستند نشان دهنده ی میزان شعریت و قدرت شاعر در بیان احساس از طریق آفرینش خیال انگیز و شاعرانه می باشد و این در حالی ست که او از طریق جملات ، مفردات و ... نیز این کار را کرده است به گونه ای که سطری را در شعر نمی توان یافت که خالی از آرایه های ادبی و معنوی باشد و از آن مهم تر خلق ترکیبات و تصاویر بدیع و تازه است که به راحتی قابل مشاهده است و این درحالی ست که در یک شعر روایی تاکید همواره بر تصویر کلی و پلان اصلی اثر است از سوی شعرا اما اینجا تمام جزییات نیز به دقت و وسواس چیده شده اند که خب این وسواس در برگزیدن واژه ها نیز یکی دیگر از ویژگی های سبکی سلمان مولایی می تواند باشد .
اما نقطه ی اوج اثر هنگامی که شاعر عنوان می دارد که آن چه گفته است بیهوده بوده و شعر وی قرار بوده که عاشقانه باشد ، جایی ست که همواره در اشعار او به عنوان یکی از امتیازهای اصلی به حساب می آید و درست در لحظه ای که مخاطب در تیرگی دنیا تا سرحد ناامیدی می رسد به ناگهان اوضاع تغییر یافته و ناجی انسان ها از راه می رسد ،
نجات دهنده ای که البته نه به خاطر تاکید این شاعر یا شاعران دیگر معروف شده است بلکه به دلیل حقیقت وجودی خویش در سرشت آدمی جای دارد و گاهی یا خیلی خیلی گاهی آدمی آن را فراموش می کند و هنرمند واقعی کسی ست که یادآوری کند آن جهان فرادست را و گرنه از سیاهی ها گفتن و ناله های سوزناک سردادن چندان نمی توان به تنهایی به شعر محض ختم شود اما در خصوص این شاعر از عشق گفتن گویی به رسالتی بدل شده است که بر دوش قلم خویش دارد و به هر حال و گونه ای تلاش می کند که آن را تبیین و ترویج نماید که از حق اگر نگذریم بسیار موفق نیز بوده است .
در خصوص آنارشیسم اما فقط به گفتن این نکته بسنده می کنم که این هرج و مرج طلبی تنها در محتوا روی نمی دهد بلکه شاعر تاکید دارد که در ساختار شعر با نوع چینش مصاریع نیز این امر را القا نماید .
حرف های ناگفته بسیار است و زمان اندک پس بیش از چشم عزیزان را متالم نمی کنم و امیدوارم که دیگر اسانید نیز در نقد شعر و بازنمایی زیبایی های ناتمام اش یاری کنند.