آسمانی

آسمانی که بر فراز زمین ،
اشکهایش به خاک می ریزد ؛
هرچه او را غرور بر جا داشت ؛
تا که قلبش ز غم  بپرهیزد !
آسمان است و تکیه اش بر کوه ؛
هیچکس به آن  نیاویزد ... !

با تمامی که خاطراتش تلخ ؛
دل به بال عقابها داده است !
مقصدی ندارد او اما ،
رعد را  شتاب ها  داده است !
می شکافد ابرها را سخت ...!
سوژه ها بر کتابها داده است !

آسمانی که بر فراز زمین ؛
چشم گردانده عشق می بیند !
شب میان ستاره ها در خواب ؛
چند منظومه مهر می چیند !
باد ها را روان کند بر خاک ؛
تا که ؟ با گل به گوشه بنشیند... ؟

آسمان است و خوش به طوفانش !
آسمان است و با غرور خود جاوید !
دل از او بر نگیری ... آی ... !
هرگز از او بدی نخواهی دید !
آسمان گر چه گاه طوفنده است ؛
لیک قلب او به گرمی خورشید ...!

                                    ( داود حق نظری )