مرا مدارا کن

از شهرت آدمی گریخته و دو کلاغ روی بال هایشان می‌رقصند
و کوچه ها روی اضطراب مترسک های دیوانه راه می روند ،
تو با آن بال های خونین ات به نظاره کدام پرنده ای ؟
کدام همانندِ منی که به شانه هایش طناب بستند ؟!
این شهر،این ابادی ویرانه‌ای بی رویا ،
از پشتِ هزار تپه‌ی ماه گرفته 
به اعتکافِ نامت برمی خیزد،
دامنت را پس بگیر از درختان
ای جنگجوی نسلِ آفتاب سوخته،
از لای حصیر های ترک خورده با نوازش باد 
یک استعاره دیگر به دندان بگیر 
یک فریادی که باد را به سجده مجازات کند .
آغوشِ به مشت چسبیده ،کجا بی نامه دعوتت کردند؟
که من با شمارشِ دندان هایم گرگ ها را مهمانم.

#مسعود_اسماعیلی 
#مرا_نامیست؟