دل در درونم نیستش

دل در درونم نیستش، آن را چرا برداشتی
یادت بماند کینه را، خود در درونم کاشتی
اول گمان کردم که چون معشوق مایی این کنی
بعدش هویدا شد که تو منظور دیگر داشتی
در جنگ با آن لشکرت من تیرها خوردم، تو هم
چون فاتحان بر پیکرم پیراهنم افراشتی
حالا پشیمانی دگر سودی ندارد نزد ما
با شکوه گفتم با دلم از او چه میپنداشتی؟
گفتم به دل پا را نباید میکشیدی از گلیم
شاید نباید این قدمها را تو بر میداشتی
ای یار از ما هرچه بودش برده‌ای، افسوس، هی
تا پای پرواز آمدم، پرواز را نگذاشتی
میهن (میثم آرائی درونکلا)