نقض

کو پس آن روز،که می گفتی عشق،
می گشاید گره از پنجره ی احوالم؟
می زند شانه به موهایم و لمس،
می کند گرمی دستان تو را شانه ی من؟...
سخت،می اندیشم...
نکند ناله کنان راهی اغما بشوم مویه کنی؟
نکند رفتن من را پس از آن باعث دلشوره کنی...
نکند غرق شوی یکسره در افکارت؟
خاطراتم،گله هایت،همه نجواهایت؟
کو پس آن روز، که میگفتی ناز،
می شود وصله به پیراهن چشمت
و مرا می کنی آکنده ز عشق،
می شوم، همدم فردا هایت؟
نکند اشک شود، زمزمه ی مژگانت؟
باز،
مَحرم بشوم؟
باز،مرهم بشوی؟؟؟
نکند حسرتِ فردا بشوم!گریه شوی؟
که چه رسوا بشوم!که چه پیدا بشوی؟!
چه سرود نغزی!
چه سراسر نقضی!!!
من از آن لحظه که پنهان شود آویزه ی چشمان تو از
روزنه ی افکارم،
سخت،بیمار ترم!
چه سرا پا نقصم!
چه شگفتا رقصی...
کاش،پیدا نشوی!...کاش، شیدا نشوم!،
تو که مجنون نشوی!،که چه لیلا بشوم؟
کاش،ماهی بشوی،
کاش،
دریا بشوم...
تو که باران نشوی،
که چه ساحل بشوم؟،
کاش ویران بشوی،
کاش،
سامان بشوم...