افغان افغان

سلام
عرض ادب

صائب دوچیز می شکند قدر شعر را
تحسین ناشناس و سکوت سخن شناس

عالی جناب صائب

اثری نه تامل برانگیز که اندوه برانگیزست، با سوژه ای نخ نما که درد دلی آورده از افغانستان یا بقول خود افغان ها خراسان، که آمیخته است با اشک چشم و آه، اما چندنکته که اثر را شعر نکرده و قند در دهان شعر آب ننموده است

اول نکته
اطناب و پریشان گویی و پراکنده جویی، تبری شده بر جان نهال درخت نشده و تیری بر سیبل اثر، و اثر را به جایی برده که قبل از اواسط شعر مخاطب خمیازه می کشد و به پای پایان نرسیده صدای خرناسش بلند می شود، و اشکال از آنجاست که سوژه پنج و شش خطی هی ادامه و ادامه پیدا کرده و حتی خود را خسته کرده چه برسد به مخاطب را

دوم نکته
به گمان حقیر راقم این اثر به وزن در شعر نیمایی نگاهی نداشته و ندارد، از همین روی شعر از بدو تا پایان ملال انگیزتر و نخواندنی تر و ناچسب تر شده

سوم نکته
همانگونه که در هنر هفتم تعلیق فیلم را عقابی تیز بال و تیز چشم و تیز چنگال می کند که بر قله کوه بنشینید و با اشراف بر محیط به شکار رود، شعر نیز پس از استفاده از سوژه خوب باید پرورشگاه تعلیق باشد تا پس از یکی دو خط اول که شخصیت شعر را به مخاطب معرفی می کند با تعلیق مخاطب را دنبال خود بکشد نه مخاطب را دچار سرگیجه و بی حوصلگی و فرسایشی هرچند کوتاه کند

نکته چهارم
استخدام واژه در شهر شعر از اهمیت بسیاری برخوردار است، گاه بهترین سوژه ها با استخدام کلماتی که نباید، حق خود را نگرفته از شعر می میرد

حرف آخر
صراحت بنده را ببخشید و عفو بفرمایید، بنده اثر را نقد کردم نه ایدئولوژی، مکتب، کشور، زبان، یا هر چیز دیگر را، و جهت اطلاع خود نیز ایرانی نیستم و دوست افغانستانی هم بسیار دارم و حتی در آنجا زندگی هم کرده ام