هزار شعر نگفته

تویی تو ، آتش خفته ، تو راز مگو
تو شور یک پلنگ، میان گله ای آهو
و در چمک واژگان خسته جان دادی
هزار شعر نگفته ، به ناوک جادو
شرابریز نگاهت ‌،گناهخیز تنت
و قلب آیینه سای سپید تو در تو
مرا که بیگناه ترین پرنده ی دشتم
ببخش وُ ببوس، میان صخره ی بازو
چو عطر بومی نخلی، غریق برفستان
چو دکمه های گشوده به باغ خرمالو
چه بی وطن ،وطنم عاشقی تماشاییست
و کولیان دو چشمش ، تراوش کندو
مرا کجاوه نشین کویر تو خواندند
تمام مارهای سیاه سوره ی گیسو
تو نورسا و عزیزی ، و ماه و خورشیدی
به جای هر قدمت ، چکامه ی شب بو..