دستِ خاک

مهربان باش با دلم که می رسد روزی 
تو را به غم وَ مرا دستِ خاک بسپارند
سَرِ من ، خانه ی سِرِّ تو بشد امّا حیف
لَحَدِ سرد به روی سر من بگذارند
خاکِ باران زده مطلوبِ دلم بود امّا
گِلِ سنگین و گلاب بر کفنم آوارند
همه گریان و پریشان و دل افگارِ من اند 
دشمنانی که از این مَرتَبَتم بیزارند
گرچه بدخواه و دل آزارِ دلِ من بودند
بهرِ آرامشِ خود ، حال ، پیِ انکارند
اعتنایی به همین دفترِ شعرم نکنند
بعدِ من با عجله در پیِ این آثارند