یادگار تشنه

با حرمتم چگونه مدارا نمی کنید؟    
 یاد از شکوهِ کشور دارا نمی کنید
از اعتبارِ کورش و منشور زنده اش    
 از عهد مجدِ بلخ و بخارا نمی کنید
من یادگارِ تشنۀ عصری مُشعشعم    
 از چه به کامم آبِ گوارا نمی کنید
مهتاب بوده  شاهدِ شبهای تار من      
مهتاب را اگرچه  تماشا نمی کنید
گفتید عاشقید ولی کو نشانه اش ؟     
 باشید اگر معاشقه حاشا نمی کنید
این گربۀ ملوس پلنگیست در قفس      
 با زخمِ پیکری که مداوا نمی کنید
من با دمای خونِ دلم خوگرفته ام      
جایی که غیرِ عاطفه پیدا نمی کنید
نامردمی گهر ز هنرمندی ام ربود     
 تارم  گسست و پود مهیا نمی کنید
ای مُدّعیانِ دوستی ، بی گمان شما     
 بیگانه اید و چهره هویدا نمی کنید