جای ماندن نیست...

دلم از قیل و قال دنیا دور
چشمم از ظلمت و سیاهی کور
دگر این خانه جای ماندن نیست
می روم پا برهنه؛ وادی طور

روزها انتظار شب دارم
شب که شد تا به صبح بیدارم
تو نمیگفتی ام زچهره ی من
میشود خواند اینکه بیمارم

خسته تر از همیشه و بی حال
من افسرده پر شکسته و بی بال
هر که رد شد زپیش من پرسید
که چرا قد تو شده چون دال

آسمان دلم شده پر ابر
کاسه ی عمر من لبالب صبر
میروم خانه بهر آسایش
بهترین خانه؛ خانه ی قبر

با سکوتم زدم زدل فریاد
گفته ام حرف سینه ام با باد
منکه از دیده رفته ام اما
نرود خاطرات من از یاد

علیرضا مسیحا
18/06/99
ساعت:15