پيوسته نفرينَم كنيد
ناجسته پيدايَم كنيد
همرزم آن روزانِ من!
اين درك محدودت كجاست؟
سراغ از آن مصيبتها،
ملامتها حقارتها،
سراغ دل در ناكجا خواهم گرفت!!!
اما جهان ديگرم،
در عمقِ اين غرقابِ خون!
ديوانه اَم ، سرگشته اَم
كورم ، حواسم رفته است...
همراهِ آن روزانِ من
هر شانه اَم پُر گشته از زخم تبر!
از پا فتاده پايِ من،
نيزم نماندست يك كَبَر!
خنياگرم،
همسايه يِ تنهايِ من
اكنون تبر ، چشمش به دست،
هشيار و مست...
باري به يك "ها" منتظر...
وه كه چه سرد است بادِ تو ،
شاخِ جوانش مي زند بر استخوان!
گرچه كه من افتاده اَم!
پيرم ، عليلم ، عاجزم
اما جوانيهايِ من در يادِ تو آيا كنونت مانده است؟
هيچوقت نبودي اينچنين
سرد و فسرده دستِ من!
كم طاقتم ، آري ولي
اين زهرِ سوزِ سردِ تو،
هر نوچه اي را افكند
اينكه منم پيرم،
دگر نايي نمانده در تنم!
ليك هم نماندست هيزمي
گرمم نگهدارد شبان،
روزان به پيكارِ تواَم!!!
خنياگرم،
هيچت غمت آخر مباد...
آخر به خاكم افكني،
خاكم به رويم افكني!
كاندر پي اَم هيچ غم مباد
هيچ شاه و هيچ خانم مباد
اي تو زمهريرم همين،
امروز ابوبيدن نباش!!!
امروز كه من تنهاترم
خويشم نباشد همسري،
همخوابه اي
كز كامِ او باشد مرا يك دو پسر!
واي اَم كه مي لولي به خود
از مرگِ من آخر چه حاصل باشدَت
جانانِ من
همراهِ آن روزانِ من!
سرما به جانم مي زند،
هم كلبه و هم اين سرا را مي زند
هم آذرخش هم صاعقه،
چونان زشعله آفرين!
شادي زِ دلها مي برد!!!
همراهِ آن روزانِ من
تنها به زنجيرِ جنون،
تنها به اين مستي فزون،
تنها كنون تنها زبون...
آخر تو را چونت شگون؟
واي اَم كه مي لولي به خود!
ظلم اَت مگر كم آمده،
خونها كه مي پلكي به خود؟
اين زوزه يِ سرد آت به خون
سردي به ايمان مي زند،
شلاقِ ايمان مي زند!!!
پيرم ، تو مي داني ، نزن!
آتش به اين طاقت نزن!
اين جانِ بيمارم ببين،
زهري به درمانم نزن!
خنياگرم
مستي به خون مي دانمَت!
اكنون مرام اَت خواهمَت،
سازش به رامش خواهمَت!
واي اَم كه مي لولم به خود!!!
سردي فتاد بر استخوان
لرزم ببين!
ديگر دو زانويم توان،
يارايِ ماندن استوار،
خالي به جانم مي زند!
پلكم چه سنگين مي زند،
خوابم چه شيرين مي زند!
خوابم زِ مستي بيخبر،
آيد به سر،آيد به بر
آيد به جانم بي خبر!
واي اَم كه مي لولم به خود!!!
واي اَم كه مي لولم به خود!!!
بسیار زیبا و خوش آهنگ بود
طولانی