اهوی گلی خانم

درود بانو
دلنوشته زیبا و سرشار از احساس بود

با سلام وارادت
لذت وبهره بردم
از دلنوشیه شما
درود..درود..

خدای من 😔
چه احساسی گرفتم از این نوشته ...
یاد عروسک دنیای ۳ سالگی ام افتادم!
که جلوی چشمانم سرش را برید و در خلوت کمی رنگ روی سر جدا از تنش پاشید و گفت بیا ببین دارد خون از تنش بیرون میزند !!
فقط ۳ سال...

میدانی؟
این حس آشنا با من است
حس غمناک عروسک های سر به دوش نهاده ی کنج اتاق مخملی ام؛که شعر میخوانند اما نه از ته دل،انگار مجبورند؛از خوف می خوانند ...
راستی سوزان موطلایی ام را گفته ام؟
قد و قواره اش از تمام من بزرگتر بود!
نامش را هم او گذاشته بود ...
ما با هم گریه های کودکی مان را کرده ایم!
من عاشق دلهره ای بودم که سوزان داشت
که می دانست چه حالی در خفای این اتاق بی سایبان دارم!
میدانی؟
مرا از همان اول آنه می خواندند!
من آنه ی کک و مکی کوچک شهری بودم
که همه نامش را می دانستند ...



این قصه هزارسال ناگفتنی است.

سلام خانم خالقی نژاد گرامی
دلنوشته ای تلخ و شیرین
ممنون بخاطر احساسی که آفریدید
باغ آرزوهاتون پرمیوه

درود بسیار مهربانو خالقی نژاد
امید که عروسک هایتان قدر تان را بدانند و از تعلق به شما شادمان باشند.

سپاس