غزل ۱

سلام
وعرض ادب
سرور گرامی

باسلام
به شما استاد بزرگوار وسرور گرامی
ممنون از حضورتان

باسلام
به شما
وممنون از نظر وحسن توجه تان

سلام
سرور گرامی

سلام
سرور گرامی
ودوست همیشگی

درودها برشما
استاد گرامی
ممنون از شما بابت حسن توجه تان

باسلام
وعرض ادب
به شما دوست گرامی

سلام
ودرودها
برشما بانوی گرامی

سلام
ودرود برشما
بانوی گرامی

سلام
دوست بزرگوار
ممنون از حسن توجه شما

باسلام
گفتگو از مشکل هنوز لاینحل انسان وبیگانگی وی باخویشتن خودش است و هنوز رای و نیتی ویااراده ای در انسانهای جهان برای بازگشت بخویش ودرمان درد خود وجود ندارد که بخواهند با تشخیص خوب ازبد ، راه حقیقی وواقعی خودرا انتخاب کنند . وگفتگو وحرف و سخن ومهمتر زبان ، در هرکشوری یکی از عامل های قوی اسارت انسان و دلیل خودببگانگی اوست . امروز هرچند اقل حتی در مجامع بین المللی هستند کسانی که به دنبال دلیل وعلت نابسامانی و ناهنجاریهای اجتماعی که زاییده ی تفکر آدمیان هستند می گردند وما می گوییم دلیل همه ی نابسامانی های بشری ، بیگانگی آدمی با خویشتن خود است و تنها راه نجات انسان بازگشت بخویشتن است و سخن وکلام و بیان نیز از ابزار تقویت این خودببگانگی در انسان هستند

از راهنماییتون سپاسگزارم
تا حدی متوجه شدم.

چیزی که ما امروز بنام زندگی ، متشکل از ورزش و نقاشی و نوازندگی رقص
و آواز و...و....می بینیم ثمره ی هم اندیشی هزاران سال زیستن بشراست که چون کوهی ستبر درمقابل آدمیان این عصر قرار گرفته وما امروز آن را به نیامده گانمان دربسته تحویل می دهیم ... وایا زندگی نمی توانست بگنه ی دیگری شکل گرفته وساختار بپدیرد و ما شکلی دیگر از زندگی را به ایندگان خویش بسپاریم ؟... . ودراین شبهه ای وشکی نیست که آیندگان شکل کشف شده ی دبگری را به نسلهای بعدی شان وا خواهند گذاشت که در آن دیگر خشونت وقهر و کشتار نخواهد بود !.... و انگاه است که آنها به ساده لوحی ماامروزیا خواهند خندید ....

سلام
بانوی گرامی
این از نگاه زیبانگر شماست

سلام
ودرودها
برشما سرور گرامی

سلام
دوست گرامی
ممنون از الطاف شما

باسلام
وتشکر از حضور شما
سرور گرامی

سلام
وعرض ادب
دوست خوبم آقای راستگو
زندگی صمیمانه ودرست وگفتن از آن به کام هرانسان آزاده ای گوارا خواهد بود

سلام
دوست خوبم
ممنون که می خوانید و می اندیشید که راه چاره می تواند همین باشد .
آیا ما می توانیم ، نه بهشتی باشیم ونه دوزخی بلکه باکشف خویشتن خود ، صادقانه با خویشتن باشیم ؟....شاید پرسش دشواری ست . ماوقتی اسیر بهشت باشیم ، دوزخ را برای خود خلق کرده ایم وکماکان دراسارت دوزخیم ....
بیاییم ، خودرا آنچه هستیم ، پیدا کنیم . آنگاه ، فراتراز دوزخ وبهشت ، باخدای خویشتنیم . جدال ها درروی زمین از دورانهای گذشته تا هم اینک ، این لحظه برسر همین تناقض و تضاد ( تناقص وتضاد درونی خود) بین یکایک افراد ، برروی زمین برقرار است وکدامینمان به حقیقت وجودی خویش که همان رمز پیوستن به حقیقت ازلی وابدی ست دست یافته ایم ؟.... مادربندودراسارت تناقض وتضادیم ونتیجتا درگیر جدال و جنگ و ویرانگی، واین کار همیشگی بشر بوده و هست ، وآیا بشرروزی ازاین کژراهه ی خودآفرین رها خواهد گردید ، که هنوز رسیدن به آن روز وبه آن درجه و مقام شایسته وواقعی انسان ، ودست یافتن به امنیت و آرامش حقیقی ، شاید راه درازی در پیش باشد.....

بلی
تنها راه نجات بشر برای رهایی از سردرگمی ، استیصال و درماندگی ، برای رهایی از ترس و بیم و جنگ بارگی ، شناخت واقعی و حقیقی خویشتن است . گنج بیکران دیگری که فراتراز نیروی عقل وتفکر واندیشه ی ادمی ست در وی به ودیعه نهاده شده است . البته خودرا گمراه نکنیم ، این نیرو وانرژی سرشار وبرتر ومافوق اندیشه و تفکر ، در کودکی دریکایک انسانها وجود دارد ولی خطایی بنیادی و فرهنگی و جامعه شناختی ، هرکسی را از این گنج بیکران وازلی در خویشتن دور می کند . ذهن ، مارا به بیراهه سوق می دهد ولی آن نیروی شفابخش و نجات دهنده ، باغیبت کامل ذهن برای هرکسی قابل کشف ، صید ودست یافتن است ....وبشر بدون اگاهی یافتن درباره ی ان نیرو وقدرت و دست یابیِ به آن ، از این همه استیصال و درماندگی ، وخودباحتگی رهایی نخواهد یافت .... تنها راه نجات انسان دست یابی به همان گنج درونی در خویشتن است...

هرکسی باشناخت واقعی خود (آنچه هست) به حریم دیگری ورود پیدا می کند ، که این فضای مقایسه و رقابت و پیشی یافتن و جدال نیست . چشم آدمی به افق دیگری گشوده می شود که در آن گرفتار تضاد وتناقض نمی شود . ما بی خودشناسی وبدون رسیدن به خودآگاهی ، درفضایی گرفتاریم که هرکس باهرپیشه و سطح سواد و دانشی که دارد گرفتار یک دنیای متناقض ودر تضاد است ، اما آن حریمی که باخودآگاهی نصیب فرد می گردد ، در آن هیچگونه تضاد ودوگانگی وجود ندارد . جهان وحدت ویگانگی ست ، واین واقعیتی ست که در هرکسی وجود دارد ، اگرکسانی چون حلاج ها ، خودرا باگفتن انالحق ، حقیقت می بینند دست یابی آنها به همین دنیای وحدت ویگانگی ست که فراتراز آن ، انگیزه ای دیگر برای بشر وجود ندارد و میتوان گفت همان دنیای غایی وسرنوشت واقعی ونهایی ماست

وآنچه می گوییم ، جامعه آرمانی ورویایی و خیالی (مدینه فاضله ی پنداری ) بشر نیست . بلکه این واقعیت وجودی آدمی ست که اینگونه آفریده شده و می شود . وبه دلایل مختلف از ان دور شده است . وآرزوی یکایک انسان ها ناخودآگاه رسیدن به همین حقیقت وجودی خویشتن است . اگر به شعروترانه های گذشته تابه امروز نگاهی عمیق وریشه ای بیاندازیم ، صحت این گفته را خواهیم دید . آرزوی ناخوداگاه وفردی و جمعی بشری در همه جای زمین همین است . درحالی که غایی ترین آرزوی بشررا ، آزادی اجتماعی تصور کرده اند ووقتی به کشورهای برخوردار از دموکراسی نگاه کنیم وبه عمق زندگی و آرزوهای مردمانش توجه کنیم ، می بینیم آزادی اجتماعی نیز آرزوی غایی بشر نیست . بلکه رسیدن به آزادی وافعی (بازگشت آگاهانه به خویشتن) ورهاشدن از تمام بندودام و حصارها ، گمشده ی هنوزِ حتی کسورهای دارای دموکراسی ست که در کشورهای متفاوت تعبیرهای متفاوتی به دنبال آن می آورند . آدمی بطور ناخودآگاه به دنبال کشف خویشتن حودش است وهرکسی باکشف آگاهانه ی خود به رهایی ، آزادی ، آرامش وطیب خاطر مداوم می رسد ....

درود
بانوی فرهیخته وبزرگوار
که پیام تان نقطه ی امیدی را گاه برایم روشن می سازد