من برگه های شوم تقویمم

دارم بساط سوگ می چینم
درقبر سرد واژه ها کاغذ
آب ازسرت دیگر گذر کرده
وقتی که جرمت می شود محرز

ای عمر ازکف رفته در پوچی
دیگر برای زندگی پیرم
ازمن نخواه ازراه برگردم
من انتقامت را نمیگیرم

ازشاعری دردش نصیبم شد
روحم اگر روح لطیفی نیست
با زنده بودن خوب فهمیدم
مرگ آن چنان فعل سخیفی نیست

ازکوچه باغم رد شدی اما
میشد به دیوارش سلامی گفت
یک لحظه هم تردید می کردی
ازعشق هم می شد کلامی گفت

وقتی فروغ ازغصه دق کرده
دنیاخیالش می شود راحت
وقتی که دیگر شاملویی نیست
آه ازدل مغمومت ای نصرت

دیرآمدی تدفین سهراب است
خیاط هم درکوزه اش افتاد
رنگی به رخساربهارم نیست
سرسبزیم رابرده باخودباد

تصویری از تزویر یک شاعر
غمگین ترین انسان خوشحالم
شاید جنینی قبل میلادم
شاید برای زندگی کالم

برخیزکوتاهی نکن ای شعر
میبینی این حال خرابم را
ساییده ام باتیغ امواجت
کم صخره راتحقیرکن دریا

اصلا تمام دردم ازشعرست
این لعنتی ازمن چه میخواهد
جزوعده های پوچ چیزی نیست
ازکوه غم کاهی نمی کاهد

بین زمین وآسمان گیرم
باری وبال دوش تقدیرم
ازچاله یکسرراهی چاهم
مجبورم ومعذور تقصیرم

وقتی جهانت زیرو رو باشد
دیگر نباید ازغمت پرسید
آنجاکه راهی غیررفتن نیست
هرگز نباید ازخطرترسید

مالشکری ازجمع اضدادیم
یک عالمه تو،اندکی هم من
گاهی امیدی جزتخیل نیست
شایدکه له شد آب درهاون

جایت در اوج آسمان خالیست
چشمان تو سرچشمه‌ی نورند
هرشب برایم چاه بیژن شد
مهتاب ها گاهی چه مغرورند

صدبار دیگر هم بمیرم باز
بارنج تنهایی برابر نیست
گاهی زبان عاجزترین عضوست
هرکس که ساکت میشود خرنیست

وقتی نمی دانی چه میخواهی
وقتی که دنیا برزخت باشد
دائم تورا یک سایه می پاید
هرلحظه هم توی نخت باشد

نقل امیدوناامیدی نیست
دیگر تمام بوفها کورند
هرصادقی هم هست صادق نیست
اینجا قلم ها نیز مجبورند

مانندزخمی کهنه می مانم
اما به دستم مانده افسارم
دردم که جهل بانمک ها نیست
من بانمکدان دشمنی دارم

هی از خودی ها می خورم رودست
از ناخودی ها که ملالی نیست
قرآنِ روی نیزه هم فهمید
بازنده ی جنگ روانی کیست

رسوای شهرواژه ها هستم
دریک اتاق سرد وبی روزن
دراسکیزوفرنی ترین حالت
رازمرا افشا نکن لطفا

من برگه های شوم تقویمم
یک روزخوش بامن مصادف نیست
این شعرها هذیان وکابوسند
راهی به جز مرگ مولف نیست