پیشکش

سلام

و

بی گمان این غزل غزال به گونه ای دلربا و دل انگیز بود که در هر خواننده ای را با خود به آسمان خیال ها و تصاویر می برد و از چشمه ی جوشان شعر شاعر جرعه ای شراب در کام لذت جوی اش نثار ...
اما همین جا دوست دارم وقت و مجال را مغتنم دانسته و به نکته ای اشاره کنم که اگر چه به صورت مستقیم در خصوص این شعر نیست ولی ارتباط کلی به شعر و شاعران این محفل دارد ؛
نمی دانم چه کسی به جوانان عزیز آموخته است که نقد کردن یعنی این که بگردی یک ایراد پیدا کنی در شعر و بعد با همان یک دو ایراد شاعر را از شعر گفتن پشیمان کنی ؟؟
نقد می تواند گاه به صورت انتقاد در معنای مصطلح باشد به معنای بازگو کردن معایب ولی در معنای خویش هر دو روی سکه را در بر دارد که شامل بازگو کردن و یافتن و نشان دادن زیبایی ها نیز می باشد ، مثلاً در همین شعر به جرات می گویم اگر وقت بود می توانستم تا فردا صبح از زیبایی ها و شاعرانگی های اش بگویم و بنویسم و آن چه که در این نوشتن اهمیت دارد این نیست که شاعر مورد ستایش و تمجید قرار بگیرد و چرا که از آن بی نیاز است بلکه آن است که با اشتراک نقد بتوان فهم و آگاهی خود و دیگران را ارتقا داد و خب همیشه قرار نیست ادب را بی ادبان بیاموزیم چون شاید همان کلاغی شویم که می خواست راه رفتن کیک بیاموزد رسم و راه خود نیز فراموش کرد بلکه می شود در ادیبان و فرهیختگانی که جنبه های مثبت شعر ها را عرصه می کنند و واکاوی می نمایند نکته های بیشتری آموخت و جالب آن که سرمایه ی ادبیات فارسی در نقد و سبک شناسی بر پایه بازگو کردن محاسن و زیبایی ها گرد آمده است چرا که ادیبان در مقابل اشعار بزرگانی چون حافظ و مولانا و فردوسی و خیام و نظامی و ... و سعدی چاره ای جز وانمودن زیبایی ها برای آموختن قواعد نداشته اند ...

باز هم از شاهر عزیز عذر خواهم که این مطلب را در اینجا ذکر کردم ولی باور بفرمایید که می خواستم نقدی مفصل در محاسن شعر بنویسم و دیدم که اول باید این نکته را روشن نمایم تا دوستان جوان و نوجوان با آهن و دیدی بازتر به این مقوله بنگرند و نقد بر شعر استاد نازنین باشد برای شعر بعدی شان ...