سنگسار

سلام و مخلصات
اول بگم نمیخوام از کلمات قولمبه سولمبه استفاده کنم هیچ نقدی هم فارغ از عقیده ی شخصی نیست
مطلع شعر با یه کنایه شروع میشه(قافیه رو باختن به معنی فرصت و از دست دادن مغلوب شدن) که همین بند قلاب میندازه مخاطب به چنگ میاره شروع خوب همیشه یکی از امتیازهای یه شعر خوبه
و در ادامه میبینیم که شاعر با اینکه قافیه رو باخته اما قافیه پردازی میکنه که تضادی هوشمندانه برای بودن در این وادی آدمیت ایجاد میشه ولی اینجا یه مشکل داریم حذف افعال بدون قرینه شکل گرفته
عاشقان مرتد(اند) لیلی ها سنگسار(می شوند)
در بند اول و دوم باید به تناسب ارکانی و ارتباط معانی بین رکنها بیشتر توجه میشد و خلاصه ی این بندها اینه شادی و به مذبح فرستادیم
و دوبند آخر که تراژدی ترین ابعاد این شعر هستند و در کمال شعریت قرار دارند
طناب؛چاه،تاریکی،غروب،مرگ، همگی باهم در ارتباط تنگاتنگ محیط و حال و هوای شاعرند که نماد سیاهی و دارای مراعات نظیر هستند که همه ی اینها دلیلی نداره جز فطرت حیوانی...
چاه های فرسوده وقتی مدینه ی ما شدند چقدر منو یاد این شعر انداخت که از درد شیرین ترین کار ما دیدن کابوس است...
پایان بندی محکم و قرص هرچند در این شعر از آرایه های ادبی کمی استفاده شده اما خاصیت شعرهای مینیمال همینه...در کل شعر خوبی بود...چون خود شاعر قافیه رو نباخته و دنبال اینه رو این ساختمان های مدرنیته دریایی از انسانیت بنا کنه...
چاکرات