تمنای غزل

رفتی که کنی واله وشیدای جهانم
من همره قومی به دیار تو روانم 
تاهرسر مویت به مکانی شده پیدا
بنگر که به هر خانه وهرکوچه دوانم
من پیرم وافسرده وبی تاب و توانم
جانا تو به یک بوسه کنی تازه جوانم
قمری بطرب ناله چوسرداد به بستان
خواند که ز هجر تو چنین ناله کنانم
یک غنچه به صدنازز تن جامه درآورد
گفتا ز فراغت صنما جامه درانم
هرچشم سیاهی که برددل به نگاهی
گوید ز نگاه تو صنم دل نگرانم
نصرت غزلی تازه تر از تازه بخواند
من هر غزلی را به تمنای تو خوانم