چهره ی فراموش شده

سلام
باتشکر از حضور سبز
ونظر اندیشمندانه شما

سلام
ودرود
برشما بزرگوار

درودها بزرگوار
ممنون از شما

درود استاد عزیز
از خوانش دوباره این سروده زیبا و پر معنی بهره بردم
خرم و خوش باشید

سلام
وعرض ادب و احترام
دوست بزرگوارم

سلام
بانوی گرامی
ممنون از حسن توجه ودقت بیکران تان

سلام
ودرود دوست گرامی
باآرزوی موفقیت برای شما

سلام
ممنون از حضور سبز شما

باسلام
وتشکر از حضور سبز شما

سلام
ودرودها
ممنون از حضور سبزتان

درود به شما

سلام
شاعر گرامی

سلام
ودرودها نثارتان باد

سلام
بزرگوار
زیبایی در نگاه شماست که زیبا نگرید

سلام
وعرض ادب
نگاهتان زیباست

باسلام
استاد بزرگوار
این دردهمیشگی زمینیان است ، وکسانی که چشمی تیزنگر داشته اند همیشه بر این زخم مهلک خیره مانده از ان برای فهم دیگران یا گفته ویا سروده اند ولی دریغ که بعداز قرنها همچنان این درد بدون ذره ای مداوا برقرار مانده است و آیا روزی بشر برای درمان خود ، کاری خواهد کرد؟ هنوز پرسشی بی پاسخ است .....

سلام
دوست خوبم مانا ، ممنون از حسن توجه شما
این شعر ۱۳ سال پیش در سایت شعرنو امده است ودر سال ۹۵ درکتاب
شعر" خودرا بی پرده نگاه کنیم " انتشارات پایان تهران ، چاپ شده است .....

باسلام
ودرودها
شاعربزرگوارو گرامی

باسلام
وعرض ادب
شاعر گرامی

سلام
دوست خوب
ممنون

سلام
وعرض ادب
برشما بزرگوار

سلام
ودرودها
برشما بزرگوار

سلام
دوست خوب
ممنون از شما ونگاه پربارتان

سلام
وعرض ادب
سرور گرامی

باسلام
به شما بزرگوار

درودها

سلام
ودرود بی پایان
بانوی ارجمند

باعرض سلام
ممنون از حصور شما بانوی گرامی

سلام
به دوست خوبم جناب حسنلو
ورسم متین دوست نوازی ات

باسلام
ودرود
وممنون از حسن نگاه وتوجه عمیق شما

سلام
به نکته ی ریز وکلیدی ولی مبهمی اشاره فرمودید ؛

ماهیت درونی که از انزجار و خشم و شادی و غم و ترس است با ناپدید شدن هر یک از این احساسات وجود ما فرو میریزد اما باز قادر به تولدی دوباره ایم....
ماهیت واقعی ما همان وجود حقیقی ماست که با تهاجم انزجار و خشم و شادی وغم و ترس (ترس و اضطراب نیز نقطه ای کلیدی ست ) با هجوم همه ی این عارضه ها ونگرانی و اضطراب و دلهره های یکایک ، این حقیقت وجودی یا خود واقعی وبی آسیب ما درما به فراموشی سپرده می شود و آن عارضه های القایی و تحمیلی سر آمد گشته و آدمی را برای دفع ویا جبران آنها اسیر خود می سازد و یک عمر اورا با افکار واعمال متناقض در چنبره ی خود گرفتار و نگران نگاه می دارند ، ولی ماهیت واقعی هیچگاه ، هیچ آسیبی نمی بیند چون جزیی بیکران و جاودان از وجود هرکسی ست که هنوز بشر نسبت به ان برای کشف حقیقت وجودی خویش به آگاهی لازم دست نیافته است . همه ی آن عارضه ها برای ما "خود" ی کاذب را می آفرینند که این خود پنداری ، خودواقعی مانیست ، برای دفع ومحو این خودکاذب باید به خودآگاهی لازم رسید ، و خودآگاهی ست که مارا به ماهیت و شخصیت واقعی مان بی استرس و نگرانی ، بی اندوه و غم و رنج و بی هر گونه آسیبی پیوند می دهد..
.

کویر بی آب و علف است اما آنزمان که با پدیده ی شناخت عجین می شود سراب نیز تبدیل به حقیقتی شگرف و با عظمت می شود
شما به مطلب بالا که خود تان مرقوم نموده اید عمیقا توجه بفرمایید
کویر فاقد هر آب وباران و رویشی ست (واقعیت ملموس )
کویر با "شناخت " یعنی خودآگاهی عجین می شود
سراب ( خطای پندار ) ودراینجا منظور واقعیت ملموس وقابل رویت آدمی
به حقیقتی شگرف تبدیل می گردد
یعنی وجودی که برای اعتلای خویش گرفتار سراب وکویر گردیده با خودآگاهی به کشف حقیقت ذاتی خویش راه می رسد ...

درکف هرکس اگر شمعی بدی /اخلاف از گفتشان بیرون شدی
مولوی
بلی ، دانش اکتسابی و آموختنی ست ، اما فهم و ادراک در افراد متفاوت است .

وهرکس جزیی از پیل را حقیقت آن تصور می کند اما حقیقت چیز دیگری ست... حقیقت برای اغلب امری ماورای زمینی و آسمانی و غیبی ست اگرچه دامنه ی تفکر امروزیان به برکت کسب دانش وسیع تراز گذشته گردیده ولی دیروزیان ، نیاکان واجداد ما حقیقت را امری ماورایی و فرازمینی و آسمانی می پنداشته اند در حالی که حقیقت امری جاری در تمام اجزا وارکان هستی و حیات و طبیعت اعم و جماد و نبات و جاندار و بی جان و حیوان و انسان است که این بحث مفصلی ست و خارج از نوشته ی اندک ما .... اما واقعیتی که وجود دارد ، آدمی پاره ای از مغز خودرا در اختیار دارد که درصد آن را بسیار ناچیز نسبت به کل مغز نمایش داده اند (۷ %) ، وتمام تعبیرو تفسیر وتبیین ورهنمودهای آدمی درباره ی ( ماهیت و حقیقت خود) را همین ۷% برایش انجام می دهد ، ولی انسان اگر بتواند ۹۳% دیگر مغز را در خود تحت استیلای خود در آورد ، بعداز آن زاویه ی چشم انسان از ۷ به ۱۰۰ (به بی نهایت) می رسد و تمام تعبیر و تفسیر اندیشه مندی که به تمامیت مغز در خود چنگ انداخته دیگرگون می شود ، جهان را به شکلی دیگر میبیند ، حقبقت انسان را می نگرد ونتیجتا به ادراک کل حقیقت رسیده است . وشمعی که مولانا بیان می دارد ، تمامیت مغز و ادراک حقیقت و کشف مداوم ناشناخته ست . که در آن هیچ تناقض و دوگانگی و جدال و کج پنداری و خطای اندیشه ای وجود ندارد ....

حقیقت ، حقیقت است ، اما حقیقت هبچگاه برای ذهن قابل دریافت نیست انچه را ذهن به عنوان حقیقت بما تحویل می دهد فرافکنی ذهن است نه نفس و ماهیت حقیقت . حقیقت تنها با غیبت کامل ذهن برای هرکسی قابل ادراک است ، آنچه قابل بیان وانتقال نیست . دوچرخه حقیقت نیست بلکه یک واقعیت ست که توسط ذهن قابل ادراک است وتمام افعال آن برای ذهن ، قابل دریافت وپردازش . گفتیم آنچه را ذهن ، حقیقت تصور می کند فرافکنی ذهن است نه حقیقت . حقیقت برای هرکسی زمانی قابل فهم ودریافت است که ذهن وجود نداشته باشد وگرنه زیرکی های ذهن همین است که تصویری از حقیقتی که برایش قابل ادراک نیست برای خود وصاحب خود ساخته وبا این فرافکنی فرد را گرفتار پدیده ی معجونی به نام حقیقت می نماید که آن حقیقت نیست ....

درود استاد بزرگوار

ادامه
و می توان گفت ؛ که ما ، دراسارت وزندانی ذهن در خود هستیم که این مشکل اغلب قریب به اتفاق مردمان در هرگوشه از جهان است . اما فارغ از ذهن حجم نور وانرژی دیگری نیز در ما انسان ها وجود دارد . ذهن ، مارا باهرتفکر واندیشه و مکتب و آرمانی ، اسیر تناقض ودوگانگی و شکسته بینی می سازد که بدون خودآگاهی ( شناخت واقعی ذهن و ماهیت و عملکرد آن ) هرگز نمی توانیم خطا و انحراف را در خود مشاهده گر باشیم، اما انرژی دیگر ی که در ما وجود دارد ، کشف آن با خوداگاهی ، هرکسی را از تناقص ودوگانگی و نتیجتا از رنج و اندوه و بیم و نگرانی کاملا منفک و به د و ر می سازد . مشکل اساسی اینجاست که برای کشف قدرت وانرژی نامحدود وبیکران در خویش ، باید جبرا والزاما خودرا از حضور ذهن ودخالت های فریب دهنده ی آن کاملا خلاص نماییم که این امر قدری دشوار است ونیاز به خودآگاهی و تمرین و ممارست دارد . ذهن تازمانی که وجود داشته باشد هرکسی را گرفتار خدعه و فریب نموده و اورا از کشف تمامیت خویش ، همان انرژی بیکران ونامحدود خود کاملا دور می سازد .

درکف هرکس اگر شمعی بدی /اختلاف از گفتشان بیرون شدی
مولوی

بلی
دانش اکتسابی و آموختنی ست ، اما فهم و ادراک در افراد متفاوت است . وامری ذاتی و شهودی ست ..... با کشف این سرچشمه ی ازلی در خویشتن ، هرکسی به ادراکی ماورایی دست می یابد ....وکشف آن نیز برای همگان میسر و ممکن است که باید پیش زمینه ی ورود به آن حریم لایتناهی را در خویشتن فراهم نمود .....