ستایش

بسیار بسیار زیباست
ولی چون اجازه نقد داده اید در کمال احترام ، گذرا نکاتی را بعرض میرسانم
اولا شما وزن را شناخته اید چون بعضی از مصراعهایتان از نظر وزنی بی اشکال است اما بسیار ی از مصراعها ،هم مشکل وزنی دارند
مثلا در مصراع اول واژ ه ی ( پادشاها) کلا زاید است یعنی از وزن خارج است مصراع دوم شما هم در بیت اول اشکال وزنی دارد اما بیت دوم شما از نظر وزنی بی اشکال است
\"همه شب واله و شیدا در میخانه عشق
باده ی ناب ز دست تو طلب خواهم کرد\"
بیت سوم هم اشکال وزنی دارد وهم به جای (اگه) بهتر است اگر بگذارید
این بیت شما هم اشکال وزنی ندار د
\"راه هموار شود چون تو رفیق راهی
سختی راه به شوق تو روان خواهم کرد\"
از مقوله ی وزن بگذرم که شما شاعر محترم و استاد بزرگوار وزن را شناخته اید
اما آنچه مهمتر است اینکه شعر شما قافیه ندارد واژگان (خواهم کرد ) ردیف است و نه قافیه مستحضر هستید که در تعریف قافیه گفته اند
قافیه: واژگانی غیر مکرر است با حرف یا حروف پایانی مشترک و کلمات قافیه در یک بیت میتواند عینا شبیه هم باشد به شرط تفاوت معنایی واین اتفاق فقط در بیت های مُصَرَّع می افتند ( یعنی بیتهایی که هر دو مصراعشان قافیه دارد مثل بیت های اول غزل وقصیده و ... یا در قالب مثنوی)
مثل این بیت
( زهر ناحیت کاروانها روان
به دیدار آن یوسف بی روان )
که روان در مصراع اول به معنای رونده ودر مصراع دوم به معنای روح است
اطاله کلامم را به سعه ی صدر تان خواهید بخشید
با احترام

سرکار خانم زنجانی مقدم!

شعر شما به مثابه آش شله قلمکاری است که مخلفاتش پر از اضداد و نقایض و دور از تسلسل ادبی - منطقی است که بنده حقیر به آنها اشاره کوتاهی میکنم:

1. مخاطب در شعرتان شفاف نیست. اگر پادشاه مورد نظرتان ، شاه شاهان باشد تحت این شرایط او وظائف و مسئولیتهای بیشماری را در امور کشورداری به عهده دارد، یک همچنین سخصی نمی تواند همه شبها مهمان میخانه باشد تا به شما دو دستی باده ناب تقدیم بکند زیرا که اینچنین رفتاری دور از فرَّ پادشاهی اوست. بنابراین از زوایه دید جامعه شناسی و روان شناسی ؛ رفتار تصوری - خیالی سرکار خانم اشتباه است.

پادشاه به منزله شاه شاهان در یک کشور پهناوری نمی تواند همزمان پادشاه همه عالم باشد. این نوع مبالغه در کلام، دور از منطق یک شاعر آگاه، مسئول و نبضگیر واقعیتهای عینی یک کشوری است. شاعر یک بارومتر حساس و نبض سنج دقیقی از شرایط مشخص میباشد.

و شما به پادشاه همه عالم بنابر گفته خودتان امر میکنید :

اگه عاشق اگه دیوانه ومستم تو به نی خرده مگیر (اگر عاشق،دیوانه و مستم تو به نی خرده مگیر).
در همین جا رشته کلام منطقی از دستانتان دررفته است و با اینهمه ابراز عشق به پادشاه گوشزد میکند ، اگر نی از جدائیمان شکایت بکند ، از من انتقاد نکن! این یک تضاد منطقی در بیان عشق به پادشاه عالم است.


2. اگر این پادشاه همه عالم در مد نظرتان ، عشق به خدا باشد. شمار را در جایگاه دیگری قرار میدهد که متباین با جایگاه نخستین عشقتان است. به گفته خودتان:

کعبه و قبله ی حاجت همه ی راز و نیاز
در طواف حرمت جامه ی احرام به تن خواهم کرد
جلوه ی روی مه ات آب حیات است مرا
شوق دیدار به تمنای وصال تو بر خواهم کرد


در دو بیت آخر شعرتان اشاره ای به هنر ترکیب عشق با عرفان در شعر فارسی اشاره شده است که در مخزن الاسرار نظامی، متطق الطیر شیخ عطار تا حافظ و مولانا جاری است و تا به امروز فلسفه هرگز نتوانسته است شعر را باور بکند زیرا که با منطق و استدلالهایش در تضاد بوده است. در بین آنها فقط متکلمان نطری به اهمیت شعر پی بردند و حکمتشان را ملایمتر از اسلافشان در برخورد با دینامیک بلندپروازی شعر در ارتباط گذاشتند.

نکته قابل توجه است آنچه که عرفان و عرفان عملی را در مواجهه با برخورهای دین و فلسفه سرپا نگه داشت، عشق بود ، عشق نامرئی که با عقل قابل نفسیر نیست.

علاوه بر همه اینها شعرتان مزخرفات (اضافات غیرضروری ) بیشتری را دارد و هنور خام است و نیاز به تصحیح دارد تا با پیرایش کلام ، شکل بهتری را به خود بگیرد :

پادشاها سر به فرمان تو خم خواهم کرد
عشقت را سزاوار و مزین خواهد بخت
همه شب خرم و شیدا در میخانه عشق
باده ی ناب ز لعل لبت تمنا خواهم کرد
اگر دیوانه و مستم تو به می خرده مگیر
ملکا همه عالم عشق فدایت خواهم کرد
در انتظارت سر کوی تو نشینم هر شب
خاک کویت را به باده گلگون خواهم کرد
و غیره.

موفق باشید!

درود دوست ادیب!
فردین مهتاب(سراب)

از نقطه نظرات شما در نقد اشعار دوستان بهره می برم ولی بسیار خوب بود اگر با هویتی قابل شناسایی، دارای عکس (معتبر خودتان)، ثبت حداقل اطلاعات شخصی (قابل ثبت) و پست کردن تعدادی از سروده‌های خود، در سایت حضور پیدا می کردید.
تا ضمن خواندن نقدهایتان با نوع سرودنتان نیز آشنا می شدیم.
و حتی شعرهایتان را سرمشق خود قرار می دادیم.
از بس آسیب دیده ایم و دیده اند، از حضور افرادی با هویت های چندگانه که بعضاً هویت اول یک فرد نقش پلیس (بخوانید نقاد) خوب و دیگری نقش پلیس بد را ایفا کرده، اعتمادمان را (حتی) به خودمان از دست داده ایم.

یک نکتهء بسیار مهم دیگر:
ما اینجا برای جنگ با دیگری و یا به رخ کشیدن اطلاعاتمان گرد هم نیامده ایم. چه من که از روی بیکاری گاه چند کلام را به سختی به هم می‌چسبانم چه آنهایی که تحصیلات عالیهء دانشگاهی دارند.
"شعر ناب" مکانی ست برای به اشتراک گذاشتن سروده ها و اندیشه ها و استفاده بردنِ امثالِ من از دانش آنهایی که بیشتر می دانند.
🙏
حال، اگر قرار باشد چنین بی رحمانه و خشن به کسی که تلاش دارد احساساتش را بر دفتری از شعر جاری کند بتازیم، نه تنها کمکی به او نکرده ایم، بلکه ذوق او را هم (که اندک می دانیم) کور کرده ایم.
🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

به هیچ وجه مخالف نقد نیستم چرا که لازمهء پیشرفت هر کس در هر هنری‌ست.
🌿🌸🌿
سعدی در حکایتی از گلستان می فرماید:

متکلّم را تا کسی عیب نگیرد،
سخنش صلاح نپذیرد.

مشو غرّه بر حُسن ِ گفتار ِ خویش
به تحسین نادان و پندار خویش

🌿🌸🌿

اما نقاد نیز باید حواسش باشد (آنهم در شعر ناب که اکثریت مثل من تازه کار و نیازمند راهنمایی هستند) که دلی را نشکند و خاطری را نیازارد.
و هرگز (اینگونه که شما هستید) نگاه از بالا به پایین نداشته باشد.
که در این بیت منسوب به حضرت حافظ می خوانیم:

در محفلی که خورشید اندر مقامِ ذرّه‌ست
خود را بزرگ دیدن، شرط ادب نباشد

🙏🙏🙏🙏

نه مانند آنهایی باشیم که در هامش هر نوشتهء بی ارزشی (که حتی یک قطعهء ادبی نیست، چه رسد که بشود نام شعر بر آن نهاد) با به به و چهجه کردن، مراتب ارادت خود را اعلام می دارند و نه چون شما که با شمشیر سخنِ تلخ، شعر و شاعر، هر دو را مورد عنایت قرار می دهید!
😢😢😢
تقاضای آخر:
ما را از شناختن خود و خواندن سروده هایتان محروم نفرمایید.
امروزه به لطف اینترنت، اسم هر کس را که جستجو کنیم، حتی اگر یک شعر در متروک‌ترین سایت ثبت کرده باشد، پیدا می شود.

🙏نقد کنید اما در جهت کمک به پیشرفت شاعر، بدون استفاده از الفاظ و لحن توهین آمیز!🙏

نقدهای استاد اخباری را ملاحظه بفرمایید تا متوجه عرایضم بشوید.

با احترام
سلیمانی مقدم
🙏🙏🙏🙏🙏
تیک نقد زدم که تعداد بیشتری بخوانند.
با پوزش از مدیریت محترم سایت، سید ارجمند و والا مقام، جناب احمدی زاده🙏