...

این همه استعمار را
در چشم آهوان زیبا دیده ای ؟


آه ..
ای همراز دیرینه!

در غربت کشتیهای ژنگ هه
در ابرهای کوچک ماژلان
وقتی به لنگرگاهی خسته میگریند ؟!


.
.
.
تو که میدانی
اسکله های ساروج و سنگ
خوشه های سرگردان دریا را بلعیده بود ..
تو که میدانی
اکلیلهای کوهی
در مجمر آفتاب پژمرد

.
.
.
من که میدانستم
شب ،
از چشمه های نقره و افسون ،
از مسخ برساوشی تنها باز میگردد

من که میدانستم
در این شرابخوری
نفس نقطه چین اقاقیهاست..