غزل ( 27 )

گفته بودم که دگر مِی نخورم با دگران 
یک شبی عهد شکستم شدم از دل نگران 
وَعده ای بود که دل بر سر پیمان ننشست 
ای بسا عهد شکستیم و نشد وَعده بر آن 
ما ندانیم و نپرسیم چرا این همه ظلم
از چه آوَرد فلک بر سر ما بی خبران 
یا رب از مِحنت یاران ببَرم تا به کجا 
درد هجران و مَلامت همه این بار گران
ترسم از شعله ی غم دود شود خانه ی دل 
دل بر آتش نَنَهم تا که نگردد فوران 
وای از آن روز که گل خلوت پروانه شود 
بلبل آید به عزاداری گل جامه دران 
نشنوی گر سخن از پیر گران مایه به گوش 
بی سبب نیست اگر خُرده بگیری به کران