مرگ تدریجی رویا

طفلکی پرنده ای که کنج این قفس نشسته
ز جفای زورگویان دل نازکش شکسته
تو قفس زندونی کردن تن خسته و نحیفش
غافل از اینکه وجودش پر از شوق رهایش
به سرش شور رهایی ، عشق پرواز دیدند
برای کشتن رویاش ، پرو بالش رو بریدند
حالا اون موند و یه دنیا حسرت و درد جدایی
حسرت عمری پریدن ، حسرت عمری رهایی
دیگه سالها گذشته آرزوهاش همه مردند
دیگه کم کم تو وجودش شوق پرواز رو ندیدند
حالا اون راضی به آب و دونی که بهش میدادن
توی اون دلش نشونی نبود از میل پریدن !