مروارید اقیانوس

دو چشمانت چه زیبا دل ربودند
چو مروارید اقیانوس بودند

در عشقت عاشقی دیوانه ام من
نباشی در غمت بیگانه ام من

دلم در یک نگاهی نا خود آگاه
چو مجنونی شد همراهت درین راه

به دنبالت دویدم کو به هر کو
نظر کردم به هر منزل به هر سو

شدم چشم انتظارت تا بیایی
تو پاسخ بر سوالی بی چرایی

شدم دیوانه تر از هرچه عاشق
مبادا گر نباشم بر تو لایق

زبانم قاصر از تمجید رویت
وجودم غرق در امواج مویت

من از اندام زیبایت چه گویم
بباید روح خود در آن بجویم

شدم درگیر چشمت عاشقانه
تو را دل می پرستد صادقانه

تو پر احساسی و بی ادّعایی
خود آیم در کنارت گر نیایی