قیبله عالمان

دوباره شب شد و ازنو به یادت افتادم
امان ازاین همه آهی که بی تو سردادم

چنان حزینم وافسرده از جدایی تو
که شاه بی رمق کشور غم آبادم

غزل غزل به درون خودم فرو رفتم
مگر که قافیه روزی رسد به فریادم

بهارمن که همان انعکاس پاییزست
درانتظار عبور غروب خردادم

اسیر دغدغه های جهان بی مرزم
ببر مرا به زمانی که از غم آزادم

به آشیانه یخ بسته ام امیدی نیست
دلی که کندم و اکنون رهاتر ازبادم

منم همان که به قصدتو دل به دریازد
دلم به تور تو افتاد اگرچه صیادم

تمام کوه وبیابان به پایم افتادند
که بر سرم نزند آن خیال فرهادم

مگرقبیله ما غیر عارفان بودند؟
به قول حضرت حافظ"نبوده اجدادم"