گوشمال پنجه ی عشق

دیشب جوان ِ خاطر ِمن را تو حد زدی

بر صورت ِعروس ِدل نقشی چه بد زدی

دریای پُر تلاطم ِاحساس من نِشست

وقتی که جزر بی هدفی را به مد زدی

تا انتهای کوچه ی اندیشه رفته ام

دیدم که برخیال من آنجا تو سد زدی

گم گشته کودک ِ دلم در شهرِ ادعا

ای ده نشین ساده ، چه لاف بلد زدی

تکرار این قصیده ی مبهم نمی شوم

با اینکه مستی ِ مرا دائم رصد زدی

طی می شود جوانی ام با زندگانی ام

بر گردن ای جوانی ام حبل ِ مَسَد زدی

تندیس ِ نرمی ِ دلم ، ای مدعی چرا

تا پرنیان حس من مانده ، نمد زدی ؟

من گوشِمال پنجه ی عشقم چه زخمه ای

برتارِ عشق و بر دل اهل خِرد زدی