پروانه درانزوا

دیرفهمیدم که چشمانت رگ خوابم شده
معنی آزادیم این روزها مبهم شده

طاقت بی رحمیت در قلب بی تابت نبود
پشت احساساتم از این بارسنگین خم شده

در به رویم بازو من کنج قفس کزکرده ام
قفل وزنجیرت به دور باورم محکم شده

خسته ام اززنده بودن ازتظاهر بیشتر
ظاهرم یک شهر اباد و درونم بم شده

خاک گلدانم ولی گلها درونم مرده اند
مثل یک گورم که مدفون در گل مریم شده

عاقبت اندوهت ازمن یکه تاز غصه ساخت
انچنان غم نامه هایم شهره ی عالم شده

من همان جنگاورم که لشکر غم می درید
قدرت صد لشکر اکنون ازتوانم کم شده

در فراقت سالیان سال باید خون گریست
مثل سهرابی که داغش بر دل رستم شده

اهل ایمان نیستم اما طوافت کرده ام
چشم خونبارم گواه چشمه زمزم شده

در مرام عاشقی اعجاز عاشق انزواست
دیده ام پروانه از نو کرم ابریشم شده