کهرُبا

کهرُبا

کجاست راه و نشانت؟ چقدر جای تو پیداست!
نه رهنَوردِ غریبی! نه آشنای تو پیداست!

نگفتی و نشنیدم! چه شد بهانه که رفتی؟!
تو رفته ای که نیایی! ز ردِّ پای تو پیداست!

چقدر ساده گرفتم، چه سخت شد دلِ سنگت!
نگو چگونه شکستی که از جفایِ تو پیداست!

نخوانده آخِرِ قصّه، رسیدم آخِرِ بازی
نگو چگونه بمیرم که از بلایِ تو پیداست!

شرنگ دادی و خوردم، قمار کردم و بُردی
هنوز مستی از آن نوش! ز خنده های تو پیداست

ز خاک بودی و هستم، ز تاک خوردی و مستم
فُسیلِ عشقِ من امّا به کهرُبای تو پیداست!

نگاه کن به قوافی، نگیر خُرده به شعرم
که این دوگانگی از شورِ ماجرای تو پیداست!

هنوز منتظرم تا اگر بمیرم و باشم
برو! که مرگِ غرورت ز گریه هایِ تو پیداست


ابراهیم هداوند
هشتم بهمن یکهزار وسیصد و نود و هشت