غزل شماره دو

هر نفس یاد تو می‌افتم، هوایت می‌کنم
نیستی، می‌دانم اما، هی صدایت می‌کنم

در خیالم حک شدی مانند نقشی روی سنگ
دارم از منشور عشق تو حکایت می‌کنم

قبله‌ای نو در نگاه مست تو پیدا شده
در غزل دارم تو را ای بت، زیارت می‌کنم

با رقیبم گرچه رفتی دائما هر گفت‌وگو
با تمام مردم از شرح وفایت می‌کنم

من ندارم هدیه‌ی با ارزشی مثل رقیب
گر مرا قابل بدانی، جان فدایت می‌کنم

کاش جای زمین چشمم قدمگاه تو بود
من حسادت‌ها به خاک زیر پایت می‌کنم

روز روشن از درون سینه دل دزدیده‌ای
من به جرم دزدی از دستت شکایت می‌کنم