مرا با خود ببر به ناکجاها

مرا با خود ببر به شهر رويا
كه آشفته ازين ويرانه هستم 
 دلم تنگ هوای تازه گشته
چو گمگشته به راه خانه هستم
مرا با خود ببر به آسمان ها
گريزان از دورنگي زمينم
بكش خط سپيدي بر پليدي
بري از هر سياهي چون نگينم
مرا با خود ببر به آرزوها
كه مشتاق زمان كودكي ام
دلم تنگ صداقت گشته بازهم
چو پروانه به گلها متكي ام
مرا با خود ببر به ناكجاها
همان جايي كه ديگر بي كسي نيست
به دشت آن شقايق هاي وحشي
اثر از رنج چشم نرگسي نيست