تظاهر

دلم شکسته شد از این همه نفاق و ریا
خدای من تو کجایی، بیا، بیا  و بیا
به هر که روی نمودم، جمال او " احمد" 
ولی چو نیک بدیدم، دلش چو سنگ سیاه
به روی خود به تظاهر چو آفتاب صباح
درون همه آتش، شرر و حقد و گناه
کنار گیرد و آغوش بر کشد که بیا
دو دست زیر قبا  دشنه ای برای تباه
زبانشان همه شیرین، لبان  شکوفاخند 
روایتش ز علی و حکایت از. بودا
چنان به حذف حقیقت اراده شان جاری
محمد و همه اولاد، حق کنند برپا
به روز های محرم، سیاهپوش حسین
 برای کشتن ایشان،  چنان  عبیدلله
رضا رضا و علی گو و یا حسین  حسین
 ولی به محضر  مامون  کمر کند دولا
تمام کن سخنت مصطفا تو میدانی
فقط ز  بهر منافق کنون دهند بها