بی تابی

من از جهان بریدم بی تاب یارم ای دوست
در من دمی نظر کن تا جان بگیرم ای دوست
اطرافیان به طعنه پرسند در چه حالی؟
گویم خوش است جدایی با یاد یارم ای دوست
افتاده ام به پایت بی آنکه خود بخواهم
سجده زنم به سویت ای قبله گاهم ای دوست
محتاج بوی یارم هرچند که خود نخواهم
یارا لبی رسانم بی تاب و زارم ای دوست
ماهی نهان به صورت سروی روان به قامت
دستی به روی من کش تا بویش بویم ای دوست
از غیر تو گریزم چون من تو را گزیدم
با من کمی مدارا که من اسیرم ای دوست
عشقت معلمم شد گفتا نویس نوشتم
ورنه خودم که هرگز شاعر نبودم ای دوست