این روزگار بد

روزگار 
اینگونه بد
نمی‌تواند بماند 
                  ممتد
          
روزی 
در ضیافت کبوتر کشی
دیگر تانک تیر هوایی نمی‌زند
زیر دیوارهای بلند
کوتوله ای بلندپروازی را نشانه نمی‌رود
دستی تخم پرستو را نمی‌گذارد
                                         در سبد
پرستو رویش ز پرستو بودن سرخ نمی شود
به جرم دسیسه های پروانگی اش
کرم
 زندان ابد
دور خودش  نمی تند
روزی 
تاک برکشیده بر دیوار قد
به خاک تشنه اش
چشمه چشمه شراب می‌دهد
دشنه، عطش می گذارد و تعامل می‌برد
سازش نود و هشت راه اضافه می کند به صفر و صد
روزی
خزر غریبی نمی‌کند در جزر و مد
هیچکس بر سر جمشید 
تختش را نمی زند
با رویای فعلگی
کسی از این خاک نمی‌کند
. . .
این روزگار بد
به زردی ما از سرخی آتش و
 به روی هر مرد
که سرخ می شود از شرم تکیدن فرزند نحیف و زرد
به پاکی متعقن دست زباله گرد
به حقیقت دردناک واژه درد
به  همیشه باختن با بزک بُرد 
به بغض های تیزی که نمی‌شود خورد
به خون دل که سد می‌زند در رگ
به پیچ زوزه های داغ تیر بی وفا خوردهُ سگ
_نمی تواند
اینگونه بد بماند
                    ممتد
این شولای پلشت
از دوش روزگار
مومن باش که می افتد