نگار

بانگ رهای ز چنگال غم میکشم - غافل ز دردی که به جان میکشم
هر دم که می نگارم رخ ماه را - دیوانه نگاری پس ستاره ای میکشم
بوم غم ، رنگ نمی گیرد در این باران - ز چاره سقف آسمان ، کویر میکشم
تمنای قلم دست پا گیر اجل شد - چه دانی سایه رخت مهتاب ، کجا میکشم
ز غم و اندوه چه حاجت داری اینگونه - باز مست عشوه عشق ، آسمان میکشم
خام بودم و خامی کردم در این حیران - امید محالم را به خیال لطیف میکشم
نبود روزی در تابلو ، نفس عشق شناور - این روزها را گاه مژده اجل میکشم
تشنه ام به لعابی چو شبنم زلف تو - شبی تا سحر چو مهتاب دریا میکشم
سهم آسمان من از بوم خیالت ذره شد - چه باک غم و اندوه سالیان را آه میکشم