مرگ لحظه ها

درود بزرگوار
کوتاه و زیبا بود

سلام :

هر لاله ای
که از دل این خاک دان دمــــــید
نو کــــرد داغ ماتـــــــم یــــــــــاران رفــــــــــته را
______________________________ . شــــــــــهریار

درود /

ظاهراً با یک نیمایی طرفیم که در آن زمان و قرار بر مداری،موج میزند
بیشترین ذهنیت در ورای تفکر خواننده به ساعت و نمودِ گذرانِ وقت میچرخد
من این دست شعرها رو در قالبِ شعریِ « شعر نگاره » میبینیم،جایی که:
از ذهنيات دور ميشويم_روياپردازي محض را برنميتابيم بلكه عينيت ميبخشيم.....انگار نقاشي چيره دستي دارد تابلويي را صورتگري ميكند\ ديدنيها را نگارگري ميكنيم تا مخاطب از گفتنيها، تابلويي را در مقابل چشمانش تجسم كند
پس شرط واضح و اساسي شعرنگاره: استفاده از واژه هايي است كه قابل لمس و ديدن و داراي وجهه اي عيني ميباشد.....به امور باطني ونامريي كاري نداريم" از حسد و ريا و نيت و بطن و كينه و درونيات حتا عشق خبري نيست" چون در شعرنگاره كسي نقاشيشان نميكند
دوم: استفاده ي بيشتر از افعال" كه گوياي حركت وپويايي اند و جان ميبخشند"
ذيلا نمونه ای از شعرنگاره می آوریم:

هيچ...
آهويي بود
خَميد
و
چَريد
و
چَميد
و
رَميد
و
جَهيد
و
رفت.....

یا

شعر دوستمان :

چه شد یکباره ساعت را؟
در آن عصر زمستانی
چرا رفتی؟
چرا مردند ساعتها....

در یک روز عصر که می‌تواند تداعی کننده یِ رفتنِ خورشید و نزدیکی به غروبگان باشد
دختری به تصویر کشیده میشود با کیفی بر دوش و رُژی بر لب
با سایه یِ درازی از رفتن و دائما بالا رفتن.
سرِ وقت و ساعتی که گویی سالهاست مُرده است
گاهی برفیست به باریدن و بارانی به چتر
قصه یِ زمستان‌ها و رفتنها و قرارها



بامهر_ عیسی نصراللهی