زاغ و روباه (نسخه ی جدید)

 

زاغ سیاهی حلقه  طلایی دید  /   بر منقار بِگرِفت و سریع دزید
حلقه بر حوضی آبِ زیبا بود/  حلقه زرد و زرّین، فریبا بود
حلقه ای نِکو از زنی جوان /  کز قفای زاغ گشته بود دوان   
زن می دوید و هی داد می زد /  سنگ سمت زاغ شیاد می زد
زاغ رفت و دور بشد از آن خانه / رفت حلقه جا کند در آشیانه  
بر درختی نشست در راه /  می گذشت شاد درآن روباه
روباه پیش آمد بلند سلامی کرد/ زاغ هم با سر عرضِ احترامی کرد 
خسته بود زاغَک از رنج جانکاه /  بی خبر بود از نیرنگ روباه 
روباه گفت بَه چه دمی عجب سری /  در مرغان از همگان قشنگ تری 
زان بال و پر سیاهِ برّاقت / خون ها شده به دلهای مشتاقت 
شنیده ام که به آواز شهیر هستی/تو با صدای خوشت بی نظیر هستی
گر منّت نهی بخوانی دمی / زان آواز ناب ابریشمی  
زاغ زین تعریف خوش خوشانش شد/  ذوق در سرتاپای جانش شد 
خواست دهان وا کرده آوازی سر دهد/  حلقه از دستش برفت با نیرنگ بد
روباه حلقه دزدید و فوری دور شد /  زاغ نالان و وامانده ی رنجور شد 
حال ای خواننده ی با عقل و هوش /   پند گیر زین قصّه ی پر نیش و نوش  
پشت پرده بسی داستانِ زر بوده /  ذهن ساده ی ما زان بی خبر بوده