میگذرم

این شعر ناگفته را 
من این بغض نشکسته را کنار میگذارم
عریانی دردهایم را اشک مگر پیراهن میشود
فریاد مگر میشکافد واژه های در هم تنیده حسرت را
اه ای گرانبهاترین هایم 
میبوسمتان برای اخرین بار 
در تابوت هجمه های دیوانه
 از باورهای فاسد تحمیل شده
میگذارمتان ، میگذرم
خواهم مرد با حسرتی در عمق یک بیداری 
خواهم رفت در عمق تنهایی
شماها ای قاتلان مهربان دستگیر 
ای عزیزان مقدس پرستیده شده 
در ابهت مردانه ای خویش بت بمانید
که من اینجا 
ابراهیم وار تیشه بر خدایان زنده میزنم 
صحرا #