ماه و جیران

ناز چشمت  را به صدها آرزو
ازبلندِآسمان، میکشندخورشیدوماه
...
آن شرابِ کیمیای ناب را
می سرایی چون غزل در یک نگاه
...
بسته است صدشهرعشق
گر نباشد گفتگو از بودنت دربین راه
...
تب به اوج بی قراری میکشد
وقت نجوا و نمازٍ شامگاه
... بی نیاز از منتِ هفت آسمان
خفته چشمانت به ناز،چون دخت شاه ...
هستی ام هردم می آلاید به غم
ای مدارِ روح من، باش این دل را پناه
...
بر صدای آبی مهر و سخن
جان ببخش نام مرا، قبل از تباه
...
آفرین ها بر خدای مهربان
آفرید از عشق تو، جیران و ماه