پالایش۱

دریای روحت را که می نگری!
پهنه ی زیبای آزادی.

با حسرت
با شهوت
با جسارت
با حماقت و ترس
چرا ذهنت را
با افکاری سیاه همچون
خاکستر و برف
و چرا گنجینه خلاقیت را
آلوده کنی؟
و به بند و زندان بکشی خود را؟
شهر عشق کوچکت؛چه وسیع است!
و صحیفه ی روحت؛بی گناه،چه زیباست!
تو اگر جهنم ذهنت را خاموش کنی
و تمام آن شکنجه هارا فراموش کنی
باز ذهنت را مانند نوزادی آفریدی
و نیندیشی به هیچ چیز جز نیکی
پس چنین کن پالایش.
مردی دانا و با آرزوهایی معتبر و محترم!
یک مرد عادی.