زندگی

وقتی که عشق با نفسم دشمنی نداشت
وقتی که عشق در غزلم روشنی نداشت
میخواستم که دامنِ او را رها کنم
اما دریغ، عشقِ غزل دامنی نداشت
این باد نیز میرسد اما قشنگ نیست
عطرِ تو را که بر تنِ پیراهنی نداشت
شاید که سرپناه مرا واژگون کنید
ای کاش شاعرانگی ام مامنی نداشت
پروانه ام که از غمِ این پیله اش رهاست
آن پیله ای که ارزشِ هیچ ارزنی نداشت
ماندم به پای هر غزل اما دریغ که
زنجیر شعر جاذبه ای بر تنی نداشت
خوردم همیشه حسرت چیزی نداشته
اما غزل لیاقتِ هر شیونی نداشت