دربند

شبی گفتم به تقدیرم

که در آخر که می میرم

چرا سختی؟

چرا این رنج و بدبختی

همین حالا هلاکم کن

بکن قبری و خاکم کن

چرا بیداد و تبعیضی

نه تغییری ، نه تعویضی

چرا تحقیر

چرا سردرگم است تغییر

رها کن بندو رنجیرم

که تا کنجی شبی میرم

چنین گفتش به تعبیری

تو خود در بند تقدیری

چه رنجیری ؟چه تقدیری

چرا بیهوده می میری

یکی باید به پا خیزد

که تا جمعی برانگیزد

که من ماندم در این حیرت

از این مردانِ بی غیرت

که در زنجیر تقدیرند

چو یک گوساله می آیند

و چون یک گاو می میرند