مــنــــم زاده ی نســـــل آزادگــــــان
ســرایــی پــراز عشــق و دلــــدادان
که بــردنـــد آزادی اش را بـه گــــور
و چشــمــان عــشـــاق کـردنـــد کور
سـرایی که کــورش فـراموش گشت
و خورشیــد تـابنــده خاموش گشت
ندانـد کســی اینـــکه بـــابک که بود
و آرش! کـه تیــــرش جهان را ربود!
شـهـیــــدانِ چــون آریــو بـــرزنـــان
کــه بــودنــــد گــــردان ایـــرانیـــان
فـرامـــوش شـــد آن امیـــرِ کـبــیــر
وزیـــری بـرازنـــده، مــردی بصیــــر
بـکشــتــند مـــردان ایــــران ز یــــاد
سپـــردنــد فرهنـــگِمـــان را به بـــاد
ندارد کسـی دیـــگر افـــکـــار نیــــک
و پنــــدار و گفتــار و کـــردار نیـــک
ندارد کسـی عشـــــق این خــــاک را
بــــه دل مــهــــــرِ دادارِ افـــــلاک را
دراین دوره ایــران بهایش کم است
خردمند و عـاقل شکـارش غم است
هر آنکس که دنـبال انــدیــشه رفت
در این عصـر، بر مغـز او تیشه رفت
تهـی مغـــــز آمـــد به بــــالا نشست
خرد چشــمِ خود را به فــردا ببست
چــه مظلوم، آزادی بـــــر دار شـــــد
بجــــایش تعصــب چه بســـیار شـد
چه بســـــیار گـــــردن بیــاویــختند
و خون هــا ز رگ هــایمان ریــختند
وطــن را به سخـــره گرفـــتندو بعد
ز مــردم ربـــودنـــد رویـــای سـعــد
و هرکـــس که آیــــد برد گنـــــجِمان
کند خـــالی دســـتـــان پــر رنجِمــان
کجــاییــــد ای نیــــــک مـردانِ گُرد؟
براین شیـــر، خوشیــدِ مهرش فسرد
بخیزید، این خاک چشمش به ماست
نیــازش به پیوند این دســت هاست
بیاییـــــد همّـــت نثـــــارش کنیـــــم
دوبــــاره پراز افــــتخــارش کنیــــم
بســــازیم از ایــــــران بهشتی بریــن
که بی آن جـهان حلـقه ای بی نگیــن
چه خوش گفت فردوسی آن ارجـمند
همان مـــرد هوشیـــار و انـدیــشمنـد
(چو ایـــــران نبــــاشد تن من مبـــاد
بدین بـوم و بر زنـــده یک تـن مبــاد)
بیــا پـا به پـا بـا من ای مــردِ جنــــگ
که بیـرون کنیم از تناین عیب و ننگ
گر ایــــران بمیــــرد نخـــواهیــــم تن
چو خــاکی پر از گــوهـر اسـت، وطن
مبین قربانی
مورخ ۱۳۹۸/۰۳/۰۴
شهادت مولایمان تسلیت