بابا

قصه ی مرگ تو را مرثیه خوانم بابا
تویی ماه روشنِ در آسمانم بابا

درد دوری ز تو چون بار غمی بر دل من
همچو تیغی که رسد به استخوانم بابا

همه شب تا به سحر خسته و بی تاب توام
منم و بی کسی و درد گرانم بابا

از فراق تو پدر ، سر به بیابان بنهم
به فدای تو شود، کلّ جهانم بابا

خاطرت در دل من زنده بماند بی شک
نام تو گشته دگر ورد زبانم بابا

ترسم این است بخوابم و نبینم خوابت
گر به خوابم تو نیایی، نگرانم بابا

عمر من رفت دگر خسته و بیتاب شدم
داغ تو برده دگر تاب و توانم بابا

چه بگویم همه را هرچه که باید گفتم
شده این دوریِ تو قاتل جانم بابا

سایه ات از سر ما کم شد و رفتی پدرم
به فنا رفته دگر روح و روانم بابا

عاقبت از غم تو نیمه شبی خواهم‌مرد
گرچه من جوانم و در عنفوانم بابا